وی در ادامه و در پاسخ به سؤال روزنامه ایران مبنی بر اینکه " 12 سال از پایان دولت اصلاحات گذشته است؛ آیا این دیدارها تکرار شده؟" می‌گوید:
«فکر می‌کنم قصور داشتیم؛ البته مجمع زنان اصلاح‌طلب ملاقات و مذاکره با علما را در برنامه خود دارند؛ اما باز هم نتوانستند راه نفوذی باز کنند. اواخر دوره خانم مولاوردی فضای مختصری ایجاد شد تا زنان بروند و صحبت کنند؛ اما میزان پذیرش بالا نبود. این در حالی بود که سهم تبلیغات و مذاکره آن طرف، بیشتر از سهم مذاکرات اصلاح‌طلبان بود.»
روزنامه ایران سپس از بروجردی می‌پرسد: پذیرش نداشتند یعنی به حضور نمی‌پذیرفتند یا از صحبت‌ها قانع نمی‌شدند؟
و او پاسخ می‌دهد: اصلاً وقت نمی‌دادند؛ فرصتی برای ملاقات و مذاکره ایجاد نمی‌شد. شاید اگر اصرار و گفت‌وگوی بیشتری می‌شد، به نتیجه می‌رسید. به نظر من تعلل از این طرف هم بود. اینگونه نبود که ما خیلی مصر باشیم. در حالی که طرف مقابل ما هم به جهت اینکه بحث‌شان مورد قبول علما بود و هم به جهت اینکه پیگیری‌هایشان مستمرتر از ما بود، براحتی حرفشان را زدند و در نهایت نتیجه هم گرفتند.[7]
*صحبت‌های خانم بروجردی را به قضاوت مخاطبان محترم می‌گذاریم...
البته این در حالی است که بعید به نظر می‌رسد جریان سیاسی خاص بتواند سابقه رفتارها و گفته‌های خود در دولت اصلاحات و دولت فعلی و در زمینه‌هایی مثل حجاب، آوازخوانی بانوان، خارج کردن دختران از کشور بدون اذن ولی، آزادی روابط دختر و پسر، مخالفت با گشت‌های ارشاد، تساهل و تسامح در امور فرهنگی و... را کتمان کند و یا آنها را فراموش شده، بپندارد.
بدیهیست که با داشتن چنین مواضعی، انتظار اختصاص وقت از سوی مراجع عظام و علمای کشور برای گفت‌وگو؛ انتظاری غلط، عبث و بیهوده خواهد بود. همانطور که انتظار حضور رسمی در سپهر سیاست کشور بدون «توبه رسمی از فتنه 88» ممکن و میسور نخواهد بود.
