به گزارش افکارنیوز به نقل از ايسنا، فابيو لا مانتيا از دانشگاه روهر بوخوم در آلمان و يکي از اين محققان، توضيح داد: باتري نمکزدايي ما مبتني بر موادي است که قادر به گرفتن و رهاسازي کلريد سديم به عنوان اصليترين نمک موجود در آب دريا است.
در حالی که باتری انتروپی اختلاطی از اختلاف درجه شوری بین آب دریا و رودخانه انرژی انتروپی را بعنوان انرژی الکتروشیمیایی مفید، استخراج و ذخیره می‌کند، این باتری نمک‌زدایی جدید با انجام چرخه‌های معکوس عمل می‌کند؛ بجای تولید الکتریسیته از اختلاف درجه شوری، باتری‌های نمک‌زدایی برای استخراج یون‌های کلرید و سدیم از آب دریا و تولید آب شیرین، از انرژی الکتریکی استفاده می‌کنند. «لا مانتیا» توضیح می‌دهد که این باتری نمک‌زدایی طی یک فرایند شارژ / تخلیه چهار مرحله‌ای، آب دریا را به دو جریان آب شیرین و شور تفکیک می‌کند؛ در مرحله اول ابتدا الکترودها که حاوی
یون‌های کلرید و سدیم متحرک نیستند، در آب دریا غوطه‌ور می‌شوند و سپس یک جریان الکتریکی ثابت اعمال می‌شود تا این الکترودها به طور کامل شارژ شوند. در این حالت یون‌های مذکور از محلول حذف می‌شوند. در مرحله دوم، محلول آب شیرین از سل خارج شده و آب دریای اضافی جایگزین آن می‌شود. در مرحله بعد الکترودها در محلول جدید تخلیه شده، یون‌ها را رها کرده و آب شورتر تولید می‌کنند. در نهایت و در مرحله چهارم، این محلول شور با آب دریای جدید جایگزین می‌شود و باتری نمک‌زدایی برای چرخه بعدی آماده می‌شود.
بنابراین در مدت شارژ اولیه الکترودها(مراحل ۱ و ۲ تصویر) آب شیرین تولید می‌شود، در حالی که تخلیه این الکترودها منجر به تولید آب شور می‌شود(مراحل ۳ و ۴).
این محققان برای گرفتن یون‌ها سدیم یک الکترود را از نانومیله‌های Na۲ - xMn۵O۱۰ ساختند و الکترود دیگر را برای گرفتن یون‌های کلرید از نقره ساختند. استفاده از نانومیله‌های Na۲ - xMn۵O۱۰ به دلیل ظرفیت ویژه ذخیره بار بالا، هزینه کم و زیست‌سازگاری‌شان بود و دلیل استفاده از نقره، پایداری در پتانسیل مورد نیاز و نامحلول بودن AgCl(بعد از گرفتن یون کلرید) بود.
این محققان، جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی «Nano Letters» منتشر کرده‌اند.
