به گزارش افکارنیوز به نقل از سینما پرس، آخرین ساخته امرالله احمدجو که این روزها در حال پخش است، بر دوره تاریخی خاصی تمرکز ندارد اما برخی علائم و نشانه های موجود در آن حکایت از این مسئله دارد که مقطع تاریخی این مجموعه فانتزی ،بیش از ۲۰۰ سال با زمان معاصر ما فاصله دارد. در این سریال آدم ها سوار اسب می شوند، از تیر و کمان ،شمشیر و تفنگ سرپربه عنوان سلاح استفاده می کنند و مدل لباس هایشان هم نشان دهنده این است که در دوره ای زندگی می کنند که هنوز پوشاک و لباس به شکلی سنتی ـ و نه صنعتی ـ تولید می شود.
نکته جالب توجه اینکه در چنین فضایی ناگهان مخاطب در صحنه هایی از سریال با «فرش ماشینی امروزی» مواجه می شود که کف چادرهای سامشا و نزدیکانش را پوشانده است. جنس فرش ماشینی های به کار رفته از آن نوع فرش هایی است که در مغازه های امروزی در حوالی میدان مولوی می توان مشابه آن را یافت. متاسفانه سازندگان سریال به خود این زحمت را نداده اند که از قالی های دستباف، جاجیم، گلیم و دیگر دست بافته های سنتی ایرانی برای صحنه های مذکور استفاده کنند.
همچنین در دو قسمت اخیر که روزهای دوشنبه و سه شنبه، پنجم و ششم تیرماه پخش شد، مخاطبان شاهد استفاده «مهتاج نجومی» بازیگر نقش زن از «چراغ خوراک پزی سه شعله» بودند! این چراغ های آبی رنگ که با نفت کار می کردند، پدیده ای نه چندان قدیمی است که حداکثر ۵۰ سال قدمت دارد و به هیچ وجه نمی توان تصور کرد برای دوره تاریخی وقوع رویدادهای این داستان چنین وسیله ای آن هم در چادر یک زن ایلیاتی وجود داشته است.
متاسفانه گاه با وجود ناظران کیفی در سر صحنه چنین سریال هایی، اتفاق هایی رخ می دهد که نمایش آن باعث توهین به شعور مخاطبان می شود و نارضایتی مخاطبان را به دنبال می آورد.
