به گزارش افکارنیوزبه نقل از تابناک، بی هنری و کج سلیقگی در دستگاه ورزش کشورمان زمانی مشخص می شود که یک اتفاق بین المللی قرار است در ورزش ایران رخ بدهد. نظیر همین دیدار تیم های ملی ایران و کره جنوبی که برای یک کار ابتدایی و ساده صدور آی دی کارت خبرنگاران و عکاسان ورزشی، آقایان چنان کار را گره زده اند و آنچنان این کار ساده را پیچیده کرده اند که تو گویی قرار است بازیهای المپیک را برگزار کنیم و با این آی دی کارت ها نفری یک مسکن دو طبقه مهر قرار است به خبرنگاران و رسانه ها بدهند! اولا توزیع کارت آن هم در روز مسابقه و ساعتی قبل از بازی یک فشار و استرس مضاعفی را به خبرنگار و عکاس وارد می کند و این بنده های خدا باید از هزار و یک خوان عبور کنند تا به خیابان سئول بیایند و آنجا تازه اول ماجراست چرا که حراست ورودی دستگاه ورزش بنا بر دستوراتی که دارند و قوانینی که حتما هست اجازه ورود خبرنگار و عکاس را نمی دهند.

حال این خبرنگار قرار است برای انعکاس اخبار همین فوتبال و ورزش هزار و یک زحمت و خطر و بی اعتنایی و بعضا بی احترامی را به جان بخرد و آی دی کارتی که می گیرد برایش هورا نمی کشند و با آن کارت قرار نیست شیرو ماست دولتی تحویل بگیرد. اولا بی اعتنایی به یک خبرنگار و عکاس که از او می خواهیم به سود فضای ملی گام بردارد و حرکت کند بی احترامی به رسانه و اهالی رسانه است که خواسته و ناخواسته در جریان همین صدور آی دی کارت به آنها می شود و ثانیا راه حل ساده تری هست و می توان همین کارتها را با عزت و احترام به رسانه ایی ها به گونه ایی تحویل داد که دو روز قبل از بازی در اختیارشان باشد و اینقدر استرس نداشته باشند و روز بازی بجای بالا و پایین رفتن در راه پله های وزارت ورزش و خواهش تمنا کردن به این و آن(اگر اجازه ورود پیدا کنند) با خیالی آسوده یک ساعت قبل از شروع بازی خود را به ورزشگاه برساند و جریان بازی را برای مردم منعکس کند.

از طرفی صدور کارت به صورت سلیقه ایی و یک خط در میان برای این و آن، بدترین نوع برخوردی است که از سوی دستگاه ورزش صورت می گیرد و به دلیل ناهماهنگی هایی که بین حراست با روابط عمومی دستگاه ورزش هست به برخی افراد شایسته کارت داده نمی شود و به برخی که شاید تاثیر گذاری چندانی خودشان و نشریه ایی که دارند نداشته باشند کارت می دهند. از اون گذشته شاید تصور شود که چون خود ما در سایت نتوانسته اییم مجوز آی دی کارت بگیریم این مطلب را نوشته ایم ولی باور کنید اففراد عاشق فوتبال می دانند که اگر قرار باشد یک خبرنگار برای تماشا و یا پوشش یک بازی حتی بزرگترین بازی جهان هم برود بدون آی دی کارت هم می رود و ما حتما هم مکی رویم چرا که با خرید یک بلیط مثل یک تماشاگر عادی وارد ورزشگاه میشویم و تازه به دلیل خببرنگار و عکاس بودن از ۷ خوان ورزشگاه آزادی هم رد نمی شویم. حالا ورود خبرنگار به ورزشگاه ازادی یک طرف و نشستن در جایگاه خبرنگاران طرف دیگر که واگر دوساعت قبل از بازی خبرنگار وتارد جایگاه نشود آنقدر آدم نورچشمی آنجا می نشینند که جایی برای خبرنگار نیست.

همه این موارد را تا به امروز بارها دیده ایم و گفته ایم و شنیده ایم و تذکر داده ایم اما گوش شنوایی نیست و نبوده است. نمونه این موارد را همین امروز برای بازی ایران و کره حتما خبرنگاران و عکاسانی که مراجعه کردند دیدند و بازهم خواهند دید و حال این سوال پیش می آید که پس بیچاره تماشاگر فوتبال چه می کشد از دست این بی نظمی ها و بی مسئولیتی ها که ۷ تا ۸ ساعت روی سکوها میخکوب می نشیند و از او توقع داریم ۹۰ دقیقه از گل کمتر نگوید که واقعا هم اگر تیم خوب بازی کند آنها از جان مایه می گذارند. حالا که می خواهیم رسانه نقش یار دوازدهم و سیزدهم را بازی کند برای فوتبال ملی رسمش این نیست که یک پیشکسوت عکاسی مثل تقی زنجانی با ریش و موی سفید بیاید التماس کند که کارتش را بدهند تا برای عشقش و کارش و تیم ملی کشورش برود عکاسی کند و افتخار آفرینی ملی پوشان را پوشش دهد. تو چون خود کنی اختر خویش را بد مدار از فلک چرخ نیلوفری را