افكار نيوز - امام خميني(ره) بنيانگذار كبير انقلاب، در كتاب شرح دعاي سحر ميفرمايد:
در حقیقت اخلاص
پس دعا کننده را سزاوار چنین است که تا مىتواند باطن خود را منزه کند و آن را از آلودگىها و ملکات پست تهى سازد تا دعایش از مرحله گفتار به مقام حال، و از مقام حال به لسان استعداد رسد و از ظاهر به باطن سرایت کند تا دعایش مستجاب گردد و به مقصدش نائل شود. پس کوشش کن تا مگر باطنت دعا کند و باطنت طالب باشد تا درهاى ملکوت بر قلبت گشوده شود و اسرار جبروت بر سرّت و ضمیرت منکشف گردد و کشتى عقلت در دریاهاى خیر و برکات به حرکت درآمده، به ساحلهاى نجات برسد و تو را از گردابهاى هلاک نجات بخشد و با دو بال(علم و عمل) از این سراى تاریک و خانه هلاکت و بدبختى به عالم انوار پرواز نماید. و
مبادا در مقابل این صفات حسنى و امثال علیا که آسمانها و زمینها بر آنها استوار است و همه عوالم با نور آنها روشن است، رسیدن به شهوتهاى پست و لذتهاى فانى و پوسیده و غرضهاى حیوانى و کمالات چهارپایان و درندگان را در نظر داشته باشى، بلکه باید در طلب کرامتهاى الهى و انوار عقلى و کمالات لایق مقام انسان به عنوان آنکه انسان است، باشى و بهشتى را که به پهناى آسمانها و زمین طلب کنى. تازه این هم در ابتداى سیر و سلوک است و گر نه «نیکىهاى نیکمردان براى مقربین گناه محسوب مىشود». بنابراین، عارف کامل کسى است که قلب خود را همچون هیولى که هر صورتى را مىپذیرد آماده پذیرش هر
صورتى سازد که محبوب، آن صورت را به آن قلب بدهد و هیچ صورت و فعلیّتى را از پیش خود مطالبه نکند، و از هر دو عالم بگذرد و به هر دو نشأه پشت پا زند، چنانکه عارف شیراز گوید:
در ضمیر ما نمىگنجد به غیر از دوست کس هر دو عالم را به دشمن ده که ما را دوست بس
و در جاى دیگر گوید:
نیست در لوح دلم جز الف قامت دوست
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم
و این است حقیقت آن اخلاصى که در روایت به آن اشاره شده که «هر کس چهل روز براى خدا اخلاص از خود نشان دهد چشمههاى حکمت از دل او بر زبانش جریان مىیابد». و در کافى از امام رضا علیه السّلام نقل شده است که امیر المؤمنین علیه السّلام مىفرمود: «خوشا به حال کسى که عبادت و دعا را براى خدا خالص کند، و دلش را به آنچه چشمش مىبیند مشغول نسازد، و یاد خدا را به آنچه گوشش مىشنود فراموش نکند، و به آنچه به دیگرى داده شده سینهاش اندوهگین نگردد».
پس مرگ بر بندهاى که ادعاى بندگى کند آنگاه آقا و مولاى خود را به اسماء و صفاتى بخواند که آسمانهاى ارواح و زمینهاى اشباح با آن اسماء و صفات استوار است، ولى خواستهاش شهوتهاى نفسانى و رذایل حیوانى باشد و تاریکیهایى را بخواهد که روى هم انباشته شده
است و ریاستهاى باطل و دست باز و قدرت کامل در شهرها و مسلط شدن بر بندگان خدا خواسته او باشد.
تو را ز کنگره عرش مىزنند صفیر ندانمت که در این دامگه چه افتاده است؟
و اى خوشا به حال بندهاى که پروردگارش را به خاطر خود او عبادت کند و خالص براى او شده باشد و بجز او منظورش نباشد و شهوتهاى دنیوى و مقامات اخروى را خریدار نباشد.
غلام همت آنم که زیر چرخ کبود ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است
مِنْ بَهائِکَ بِابْهاهُ وَ کُلُّ بَهائِکَ بَهِىٌّ، اللَّهُمَّ انّى اسْئَلُکَ بِبَهائِکَ کُلِّهِ.
کلمه «مِنْ بَهائِکَ»(از نظر ادبى) متعلق است به «ابْهاهُ» و آن متعلق است به «اسْئَلُکَ» یعنى سؤال مىکنم از تو به زیباترین زیبایىات.
/ ب +
