انتظار اهل قلم از رییس‌جمهور منتخب

به گزارش افکارنیوز،این نویسنده ادبیات کودک و نوجوان اظهار کرد: انتظار هنرمندان از جناب روحانی با توجه به این‌که عارف به نفع او از عرصه رقابت کنار کشید، این است که در خصوص رفع مشکلات موجود در حوزه فرهنگ و هنر بجد بکوشد.


او در ادامه تأکید کرد: نویسندگان و هنرمندان با حساسیت زیادی برنامه‌های تلویزیونی و تبلیغاتی کاندیداهای ریاست‌جمهوری را دنبال می‌کردند و می‌خواستند بدانند که هشت کاندیدا در حوزه فرهنگ و هنر چه برنامه‌هایی دارند. در بین هشت کاندیدای مطرح‌شده عارف بیش از دیگران به سازمان‌های مردم‌نهاد(NGO) ها و مسائل پیش روی هنرمندان توجه داشت.


جهانگیریان گفت: به هر حال با توجه به کناره‌گیری عارف از عرصه انتخاباتی به نفع آقای روحانی، انتظار می‌رود از هم‌اکنون تعامل خوبی با نویسندگان و اهل فرهنگ در زمینه انتخاب وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی صورت گیرد، بنابراین گام نخست می‌تواند در مشارکت و تعامل با اهالی فرهنگ تلقی شود و زمینه مشارکت و همکاری هرچه بیش‌تر آن‌ها فراهم شود.


این عضو انجمن نویسندگان کودک و نوجوان اظهار کرد: باز کردن خانه سینما اولویت بعدی است که به نظر من بجاست جناب روحانی به آن توجه کنند. کما این‌که انتظار این است در مورد رفع مشکل کتاب و نشر هم چاره‌اندیشی شود.


او با اشاره به شمارگان کم کتاب در کشور گفت: تیراژ کتاب‌ها در ایران در شأن کشوری با ۷۰ میلیون جمعیت و سابقه تمدنی چندهزار ساله نیست. تیراژ کتاب در کشور ما از بسیاری از کشورهای کوچک آسیای میانه، اروپا و آمریکای جنوبی کم‌تر است و باید در این زمینه بررسی‌ آسیب‌شناسانه صورت گیرد و راهکارهایی فرهنگی برای توسعه فرهنگ کتاب‌خوانی توسط کارشناسان ارائه شود.


عباس جهانگیریان همچنین گفت: بسیاری از هنرمندان در این سال‌ها نتوانسته‌اند شرایط فرهنگی را تحمل کنند و یا خانه‌نشین شده یا مهاجرت کرده‌اند. لازم است شرایطی برای بازگرداندن این هنرمندان دلسوز به ایران فراهم شود، چرا که اصولا نویسندگان‌، هنرمندان‌، دانشمندان و پژوهشگران سرمایه‌های اصلی هر کشوری هستند. مهاجرت بخشی از این سرمایه‌ها زیان‌های جبران‌ناپذیری به توسعه فرهنگی جامعه وارد می‌کند، لذا هرگونه تلاش برای بازگشت این عزیزان می‌تواند اندازه و وزن این زیان را کاهش دهد.


این فعال حوزه تئاتر افزود: در خصوص تئاتر در این سال‌ها هنرمندان حرفه‌یی و واقعی تئاتر خانه‌نشین شدند و راه برای کسانی باز شد که نمی‌توانستند به نیازهای واقعی جامعه پاسخ دهند. کاهش جشنواره‌های نوظهور و بی‌تأثیر تئاتری که در این سال‌ها شکل گرفته و اختصاص بودجه آن‌ها به توسعه فیزیکی تئاتر از جمله گسترش سالن‌های نمایش می‌تواند به رشد واقعی تئاتر کمک کند.