مناجات میرزا جواد ملکی تبریزی با خدا

سرویس مذهبی افکار نیوز- مناجات با پروردگار، پرواز در آسمان مشاهده جمال یار است و عروج روحانی مرغ جان در هوای جان فزای کوی دلدار، ولی مرغ پر وبال شکسته و دل به آشیان بسته، کی تواند که به پرواز آید و به معراج رود.

باری، خلوت گزیدن با حضرت دوست را فیضی است که با دل بستن به دنیا و تعلقات دنیا یک جا جمع نشود. آنکه مشتاق نجوای با معبود است، باید که دل از علاقه های غافلانه دنیا بر کند و پا بر سر شهوت ها و تمایلات شیطانی نهد، چنان که پروردگار متعال در حدیثی قدسی به حضرت داوود(ع) می فرماید:

ای داوود! دوستداران من را با دل بستگی به دنیا چه کار؛ که دل بستگی و شیفتگی به دنیا، شیرینی مناجات مرا از ذایقه ایشان به در خواهد برد.

ای داوود! محبت من به دوستانم چنان است که ایشان روحانیانی هستند که هرگز دچار غم و اندوه نمی شوند.

ای داوود! به خاطر من رشته شهوت و تمایلات نفسانی خویش بگسل، که من شهوت ها برای مردم ناتوان و ضعیف اجازه داده ام، ولی قهرمانان و نیرومندان عالم معنا را چه رسد که به شهوت ها بپردازند که این کار از شیرینی مناجات و موانست با من بکاهد.

نقل است که عالم کبیر و عارف بزرگ بارگاه الهی،میرزا جواد آقا ملکی تبریزیکه در مناجات با خدا، شهره و در گریه و ناله بر درگاه دوست، نادره دوران خویش بود، در ظلمت شب به مناجات با پروردگار می ایستاد و می گریست و چنین زمزمه می کرد:

زان پیش تر که عالم فانی شود خراب
ما را زجام باده گلگون خراب کن