به گزارش افکارنیوز، پیتر هیگز ۸۴ ساله فیزیکدان نظری بریتانیایی و استاد بازنشسته دانشگاه ادینبورو است که برای تحقیقات خود در توضیف ماهیت جرم ذرات بنیادین شناخته می شود.

فرانسوا انگلرت ۸۰ ساله فیزیکدان نظری بلژیکی و استاد بازنشسته دانشگاه بروکسل است.

سازمان تحقیقات هسته ای اروپا در۴ ژوئیه ۲۰۱۲ مشاهده ذره هیگز را اعلام کرد و پس از آن در ۱۴ مارس ۲۰۱۳ این مسئله را تأیید کرد.

پیتر هیگز و فرانسوا انگلرت در کنفرانس خبری سرنپس از اعلام مشاهده ذره هیگز

اسرارآمیزترین ذره جهان چیست

ذره هیگز یک ذره بنیادی اولیه فرضی دارای جرم است که وجود آن توسط مدل استاندارد فیزیک ذرات پیش‌بینی شده‌بود. مشاهده تجربی این ذره توضیحی درباره چگونگی جرم ‌دار شدن ماده توسط ذرات بنیادی بدون جرم دیگر، فراهم می کند.

یافتن ذره هیگز یک حفره را در مدل استاندارد فیزیک پر می کند، نظریه ای که تمام ذرات، نیروها و تعامل آنها را برای شکل گیری کیهان توصیف می کند. اگر این ذره یافت نمی شد به این معنا بود که نظریه مدل استاندارد فیزیک از هم می پاشید و دانشمندان باید تمام تحقیقات خود را از سر می گرفتند.

بوزون هیگز آخرین قطعه از پازل مدل استاندارد فیزیک بود، مدلی که ذرات و نیروهای بنیادینی که کیهان را کنترل می کنند، توصیف کرده است.

به طور خاص، بوزون هیگز، می ‌تواند دلایلی برای تفاوت‌های بین فوتون که بدون جرم است و بوزون‌های W و Z که نسبتاً پرجرم هستند، ارائه کند. جرم ذرات بنیادی، تفاوت‌های بین الکترومغناطیس(که توسط فوتون‌ها ایجاد می‌شود) و نیروی هسته‌ای ضعیف(که توسط بوزون‌های W و Z ایجاد می‌شود) در ساختار میکروسکوپیک(و به‌طبع ماکروسکوپیک) ماده مؤثر هستند؛ بنابراین، بوزون هیگز یک مؤلفه بسیار مهم در دنیای ماده‌است.

مشاهده و یافتن ذره هیگز را می توان بزرگترین کشف در تاریخ علم دانست که به دنبال تحقیقاتی در حدود نیم قرن به نتیجه رسید.

اشک شوق پیتر هیگز پس از اعلام مشاهده ذره هیگز در کنفرانس خبری سرن

برندگان نوبل سالهای قبل

سرژ هاروش و دیوید واینلند به ترتیب از فرانسه و آمریکا که جایزه نوبل فیزیک سال ۲۰۱۲ را از آن خود کرده بودند موفق به اندازه ‌گیری و دستکاری سیستمهای کوانتومی منفرد شدند. تحقیقات آنها راه را برای ساخت ساعتهای نوری و رایانه ‌های کوانتومی هموار خواهد کرد.

جیزه نوبل فیزیک در سال ۲۰۱۱ به طور مشترک به سول پرلماترآمریکایی، برایان اشمیت آمریکایی – استرالیایی و آدام ریس آمریکایی برای تحقیقاتشان درمورد ابرنواخترهای دوردست و کشف انرژی تاریک که منجر به انبساط روزافزون جهان می ‌شود، اهدا شد.

جایزه نوبل فیزیک یکی از جایزه‌های نوبل است که از سال ۱۹۰۱ تاکنون از سوی آکادمی سلطنتی علوم سوئد اعطا شده است.

در ۲۷ نوامبر ۱۸۹۵ آلفرد نوبل آخرین وصیت خود را امضا کرد و بیشتر دارایی خود را به جایزه‌ای اختصاص داد تا همه ساله بدون توجه به ملیتی خاص، به افراد شایسته اهدا شود. براساس وصیت نوبل، بخشی از این جوایز به فردی اهدا می شود که مهمترین کشف را در حوزه فیزیک کرده است. برندگان نوبل فیزیک اکتبر هر سال اعلام می شود.

تعداد جوایز نوبل فیزیک

از سال ۱۹۰۱ تاکنون ۱۰۶ جایزه نوبل فیزیک اهدا شده است و تنها در شش سال ۱۹۱۶،۱۹۳۱، ۱۹۳۴،۱۹۴۰، ۱۹۴۱ و ۱۹۴۲ این جایزه اهدا نشده است که براساس اعلام بنیاد نوبل در سالی که هیچ تلاش قابل ملاحظه ای در یک عرصه صورت نگیرد مبلغ جایزه تا سال بعد نگهداری و این مبلغ به صندوق بنیاد افزوده می شود، از سوی دیگر طی سالهای جنگ جهانی اول و دوم تعداد محدودتری از جوایز نوبل اهدا شدند.

جوایز مشترک و انفرادی

از تعداد ۱۰۶ جایزه نوبل فیزیک ۴۷ جایزه تنها به یک برنده اهدا شده، ۳۰ جایزه به طور مشترک بین دو نفر تقسیم شده و ۲۹ جایزه به سه نفر رسیده است.

علی رغم این که تعداد ۱۰۶ جایز نوبل اهدا شده تعداد برندگان از سال ۱۹۰۱ تا ۲۰۱۲،۱۹۴ نفر این جایزه را دریافت کرده اند. اما در این میان جان باردین دوبار در سالهای ۱۹۵۶ و ۱۹۷۲ جایزه فیزیک دریافت کرده است و ۱۹۳ نفر دیگر هرکدام یک بار این جایزه را با خود به خانه برده اند.

سن برندگان نوبل فیزیک

متوسط سنی برندگان نوبل فیزیک ۵۵ سال است این درحالی است که جوانترین برنده نوبل فیزیک ۲۵ ساله بوده است. لارنس براگ ۲۵ ساله همراه پدرش در سال ۱۹۱۵ جایزه نوبل فیزیک گرفت.

پیرترین برنده نوبل فیزیک ریمون داویس جونیور بود که در ۸۸ سالگی جایزه نوبل فیزیک سال ۲۰۰۲ را از آن خود کرد.

تنها دو زن نوبل فیزیک گرفته اند

از ۱۹۳ برنده جایزه نوبل تنها دو نفر زن بوده اند. ماری کوری در سال ۱۹۰۳ جایزه نوبل فیزیک گرفت و در سال ۱۹۱۱ نیز نوبل شیمی دریافت کرد. ماریا ژئوپرت-مایر نیز در سال ۱۹۶۳ موفق به دریافت جایزه نوبل فیزیک شد.