به گزارش افکارنیوز، پس از سال ها تحقیق روی خصوصیات رفتاری ایرانیان به این نتیجه رسیدم که سه گروه افراد «بالا رونده» در این مملکت وجود دارند؛ گروه اول که هیچی، گروه دوم از دیوار سفارت بالا می‌روند و گروه سوم از دیوار فیس بوک بیگانگان.
به جرات می‌توانم بگویم خطری که گروه سوم برای آبادانی این مملکت دارند، خزندگان و درندگان و دوزیستان برای محیط پیرامون ندارند. حالا کتاب‌ها را ببندید و به من توجه کنید. این جمله آخر را همیشه معلم علوم کلاس چهارم ابتدایی‌مان می گفت.
بنده خدا همیشه از کمبود توجه رنج می برد و می خواست این نقص بزرگ را به واسطه توجه ما برطرف کند اما بدگزینه هایی را برای رفع نقص انتخاب کرده بود. ما اگر قرار بود به یک نفر توجه کنیم، قطعا گزینه های بهتری بیرون از مدرسه بودند اما ظاهرا آقا معلم این نکته را نمی دانست.
سرم را تا خرتناق کرده بودم توی مانیتور و کامنت های ایرانیان غیور در صفحه لیونل مسی را مرور می کردم. شرط می بندم خود مسی هم هیچ‌وقت فکرش را نمی‌کرد برای فک و فامیل هایش از خاک ایران خواستگار پیدا شود اما خب این سعادت نصیبش شده بود.
فکرش را بکنید مسی برادر زن آدم باشد؛ خب این خیلی بد است. نه که توی چشم است و هی گل می‌زند و دیگران را با دریبل‌هایش به سخره می‌گیرد، بعضا الفاظی به او نسبت داده می شود که ممکن است به مزاج داماد خانواده خوش نیاید. همین طور محو تماشای کامنت ها بودم که ناخودآگاه دیدم یقه مسی توی دست من است و او را از مانیتور بیرون می کشم و می نشانم روی صندلی تاکسی… با زبان بی زبانی می گفت: help me… help me
با حفظ خونسردی گفتم: ببین، اینجا اون جایی نیست که کسی به کسی کمک کنه… ببینم، چرا ما این همه واست کامنت می ذاریم، تو جواب نمی دی؟ چرا دوزار توجه دیدی به خودت غره شدی؟ هر کی ندونه فکر می کنه علی کریمی هستی! بنده خدا هی به خودش فشار می آورد که بهم موضوعی را بفهماند. گفتم: هان، چی شد؟ کم آوردی؟ سوت بزن!
مستاصل و ناامید از بادی لنگوییج استفاده کرد و گفت: «من برای این مردم متاسفم، این رفتار غیردوستانه است»
زدم زیر خنده و گفتم: نه تو رو خدا، با هم رفیقیم، اصلا بیا با هم بریم استخر!
برایم عجیب بود که حرف هایم را می فهمد. مجبور بود… می فهمی؟ با ذوق از پیشنهادم استقبال کرد و گفت: آره، آره… این دوستانه ست.
گفتم: تو مثل اینکه از سوابق استخر ما خبر نداریا، چی چی رو دوستانه ست؟ الان باهات دوستانه برخورد کنیم، بعد بری ۶ تا به ما بزنی، همه مون بشیم ۶ تایی ها؟ کور خوندی داداش، ما از اوناش نیستیم. بذار لااقل تا بازی نکردیم یه کمی تحقیرت کنیم… البته بهت بگما، ما تمدن هفت هزار ساله داریم، به ما چپ نگاه کنی با کوروش و داریوش اینا طرفی! بعد نگی نگفتی.
مسی همان طور به من نگاه می کرد که من به شازده کوچولو خیره شده بودم. انگار پا به دنیای دیگری گذاشته بود. همان موقع یکی از دوستانم آمد زیر پستش کامنت گذاشت: «قیمت دلار اونجا چنده؟!»
حقیقتا کمی خجالت کشیدم اما زشت بود جلوی مسی وا بدهم. فکر می کرد ما کم آوردیم. برای همین با خونسردی کامل گفتم: چیه؟ خب، جوابشو بده دیگه… سوال اقتصادی هم نمی‌شه ازت پرسید؟ داداش فکرکردی کی هستی؟
تا این را گفتم، یکی دیگر از دوستانم کامنت گذاشت: فردا امتحان میان ترم دارم!
گفتم: این یکی سوالی نبودا، خواست در جریان باشی که یه موقع دیر اومد نگرانش نشی!
هنوز چیزی نگفته بود که یک نفر برایش نوشت: با این همه ادعا فقط ۶۶ هزار تا لایک داری؟ دکتر ظریف ما ۲۰۰ هزار تا لایک داره!
گفتم: مگه دروغ می گه؟ به جای اینکه جبهه بگیری، برو ضعف هاتو برطرف کن، لایک هات بره بالا.
همین طور بر و بر نگاهم می کرد که گفتم: تو که حرفی نداشتیف واسه چی اومدی تاکسی ما رو اشغال کردی، ما رو از کار و زندگی انداختی؟
به اینجا که رسیدم سکوتش را شکست و با زبان شیرینی پارسی بهم گفت: بابا تو دیگه خیلی پررویی!
