حامد حدادی که بسکتبال را از تیم های پایه ای ملی شروع کرده و پیش آمده تا امروز که در ممفیس بازی می کند، بعد از بازی های جهانی ترکیه، ساعتی را مهمان روزنامه خبرورزشی بود. فرصتی که مجالی شد برایش تا از مشکلات بسکتبال ایران بگوید.
کیفیت بازی‌ها چطور بود؟
خیلی بالا بود، تیم‌ها همه پرقدرت آمده بودند، سطح بازی‌ها، داوری‌ها و میزبانی همه خیلی خوب بود.
منظورم تیم ایران بود. اینکه فکر می کنی راضی کنند بودید؟
راستش، درست است که غیر از تونس همه بازی های دیگرمان را باختیم ولی نتایج بدی ثبت نشد. تیم ما با مصدومیت دو یار کلیدی‌اش به بازی‌ها اعزام شد، فکر می‌کردم خیلی بد شروع کنیم ولی با دفاع عالی و گروهی که انجام دادیم، کمتر گل خوردیم.
البته این قدر دفاعی بودید که در حماه به مشکل می خوردید؟
حق با شماست، در حمله با مشکل روبه‌رو شدیم، در بعضی از بازی‌ها نتوانستیم گل بزنیم چون دو تا از شوتیست‌های ما نبودند و این یکی از عوامل ضعف ما محسوب می‌شد. دفاع‌هایمان قوی‌تر از حمله بود به همین دلیل بازی را در نتایج نزدیک واگذار کردیم شاید تنها تیمی بود که از آمریکا تنها ۸۸ گل دریافت کرد و بقیه تیم‌ها بالای ۱۰۰ تا گل خوردند.
واقعا نبود این دو تا بازیکن همه مشکلات تیم ملی بود؟
شاید اگر این اتفاق برای تیم های بزرگ می افتاد مشکلی نبود ولی ما تعداد بازیکنان بزرگ مان محدود است. روز آخر با شش بازیکن، بازی کردیم اوشین، مهدی و سامان را هم از دست دادیم. حتی بعد از بازی با آمریکا این قدر دویده بودیم که خودم هم کارم کشید به درمانگاه و رفتن زیر سرم!
البته شب بازی با آمریکا فوق العاده بودی!
از هم‌تیمی‌هایم و مربیان تشکر می‌کنم، دعای مردم و اینکه مربیان به من فرصت و موقعیت دادند تا بیشتر بازی کنیم. حتی اقدام به شوت بیشتری داشته باشم. من هم باید همه این صحبت‌ها را جبران می‌کردم.
فکر می‌کنم یک کم خوب بازی کردم، هر چند ناراضی نبودم.
بعد از بازی با آمریکا تحلیل نویس آسوشیتد پرس نوشته بود: تمام تیم آمریکا با همه ستاره هایش برابر حامد حدادی، یار ذخیره ممفیس کم آورد…
تمام تیم برای بازی با آمریکا انگیزه ای ویژه داشتیم. می خواستیم بهترین بازی مان را انجام بدهیم. از اول می دانستیم برنده نیستیم اما می خواستیم خودمان را نشان بدهیم. بچه این قدر انکگیزه داشتند که مرا هم تحت تیر قرار دادند و این فرصتی شد تا خودی نشان بدهم و همه ببینند حامد حدادی که در ممفیس ذخیره است، می تواند برابر ستاره های آمریکایی بدرخشد. هم‌تیمی‌هایم نیز این فرصت را در اختیار من گذاشتند به این دلیل از آنها تشکر می‌کنم. با فرصتی که در آن بازی برایم ساختند، مطمئنم که از این به بعد فرصت بیشتری برای بازی خواهم داشت.
نتیجه نهایی هم خیلی بد نبود!
شاید با آن شرایط بازی، می توانستیم بهتر از این باشیم.
در کل برای اولین بار جلوی همه ستاره‌ها بازی کردیم با ۲۷ امتیاز اختلاف باختیم اما جای ناراحتی ندارد مگر ما چه امکاناتی داریم، نسبت به جهان درصد صفریم، به نظر من ما جا داریم برای پیشرفت کردن.
ما مقابل کرواسی، برزیل هم خیلی خوب بازی کردیم. قسم می خورم در این دو بازی اگر صمد و حامد بودند، قطعا این دو بازی را می بردیم.
حاضرم قسم بخورم به جز آمریکا که صد در صد می‌باختیم، بقیه بازی‌ها شانس برد داشتیم به خصوص با این بازی‌هایی که کردیم.
حتما شوخی می کنی؟
ما بازیکنان باتجربه کم داشتیم، توی ۳۵ دقیقه، اختلاف را در ۵ تا ۶ امتیاز نگه داشتیم، پس می‌توان گفت توان بردن را هم داشتیم اگر می توانستیم بازیکن تازه نفس به زمین بیاوریم، اما آنها با تعویض‌ها توانستند انرژی خود را بازیابی کرده و حرفه‌ای عمل کنند تا پیروز شوند.
ما فقط تونس را بردیم. آیا این به دلیل بالاتر بودن سطح بسکتبال مان از این کشور آفریقایی بود؟؟
سطح بسکتبال ما از تونس بالاتراست ولی بدانید هیچ وقت نباید بگوییم می‌رویم قهرمان می‌‌شویم و همه را می‌بریم. برای برد باید تلاش کرد، برای برد همه امکانات باید کامل باشد و برای آن باید همفکری کنی، سخت تمرین کنی و در میدان همه را نشان بدهی. ما هنوز به آن مرحله نرسیدیم و گذاشتیم تونسی‌ها در ۵ دقیقه اختلاف امتیاز ۲۵ تا را با ما کم کنند. در صورتی که در دنیای حرفه‌ای نمی‌گذارند چنین اتفاقاتی بیفتند.
تو در اغلب بازی‌ها مجبور شدی در منطقه بیرون بازی کنی چرا؟ دستور مربی بود.
چرا ریباندهایم کم شد، به خاطر اینکه زیر حلقه نبودم. من همیشه باید در ریباند بلاک شات اول شوم، نمی‌خواهم به کسی باج دهم، اما نبودن صمد باعثشد تا من نتوانم از کارآیی‌ام حداکثر استفاده را بکنم. در نبود صمد، مربی از من خواست، پرتاب های راه دور داشته باشم. ارسلان و مهدی هم اقدام به پرتاب کردند اما ضربات من بیشتر بود.
اولین حضور جهانی تا در ترکیه بود. در استانبول که ایرانیان زیادی توانستند بیایند و بازی های تان را ببینند. چقدر این اتفاق در بازی های تان اثر داشت؟
تماشاگران خیلی خوب بودند، احساس تنهایی نکردیم، آرزو داشتم چنین تماشاگرانی را در تهران و ایران داشتیم. مخصوصاً بازی ایران و آمریکا که تمام سالن پر از تماشاگران ایرانی بود. دو یا سه هزار نفر آمده بودند و من احساس می‌کردم توی ایران هستم، دستشان درد نکند و می‌بوسمشان، به عشق آنها بازی کردیم و آنها هم راضی بودند.
در بازی با آمریکا، یکی از هم‌تیمی‌هایت «رودی گی» روبرویت بود و انگار خیلی کری داشتید
قبل از بازی دیدمش و با هم کل کل کردیم و در بازی هم از جدال با هم لذت بردیم.
این قضیه بر می گشت به آمریکا؟
خب رودی صمیمی ترین دوستم در ممفیس است. از همان جا وقتی قرعه کشی ها اعلام شد، کری هایمان شروع شده بود. مدام سر به سر هم می گذاشتیم. کار به جایی کشیده بود که با خنده می گفتمما شما ر می بریم آن هم با ۱۰۰ اختلاف امتیاز! کری خواندن که آزاد است. می گفت عمرا بگذارم روی تور ما موفق باشی و یا اینکه بگذارد حرکتی در زمین داشته باشم و این کری ها را در زمین هم داشتیم. او البته بعد از بازی می گفت موفق بازی کردم.
بازی ایران و آمریکا، برای خبرنگاران هم خیلی جالب بود …
خبرنگاران زیادی با من صحبت کردند. آنجا که بودم چند بار خبرنگاران رویترز یاآسوشیتدپرس آمدند و درباره ویژگی های سیاسی این بازی پرسیدند. من مدام می گفتم برای مردم ایران این فقط یک بازی است. بچه های ما هم این را فقط یک بازی بسکتبال می دانند که قرار است در آنجا شما را ببریم. ما که سیاستمدار نیستیم می رویم بازی کنیم که برنده باشیم. بعد از بازی هم دیدید که این اتفاق ثابت شد.
تقریبا طرفداران دو تیم هم مثل تو فکر می کردند.
واقعا همین طور بود. مردم یک بازی قشنگ را دیدند و اصلا هیچ مشکل سیاسی وجود نداشت.
انگار از اینکه بازی های تان پخش نشد هم خیلی شاکی بودی؟
نه خیلی. عادت داشتم. من مدت هاست که به صدا و سیما نمی روم. در این ۴ یا ۵ سال، بارها گفتند به برنامه های ورزشی بروم اما فقط یکبار رفتم برنامه آشپزی چون از نظر آقایان ورزش یعنی فوتبال. چرا مردم نباید بازی های ما را می دیدند؟
به عکس ما در ترکیه همه بسیج شده بودند که مسابقات به بهترین شکل باشد.
بله، اغلب تبلیغات آنها به بسکتبال ختم می‌شود. اما در ایران نمی‌دانم سازمان تربیت‌بدنی چقدر به ما بها می‌دهد و از والیبال و بسکتبال چه می‌خواهد. در جام‌جهانی حتی بازی‌ها پخش نشد. چرا؟ فوتبال جهام جهانی که نبودیم را چخش کردند اما بسکتبال پخش نمی کنند.
بازی های تان را علی سعیدلو دید. آنجا انگار وعده هایی هم به شما دادند.
همان روز اول که با او دست دادم، به من گفت موفق باشی. گفتم آقای سعیدلو، سالن را می‌بینید، ما همین سالن را فقط می‌خواهیم تا میزبانی بگیریم و راحت‌تر قهرمان شویم. مردم را به سالن‌ها بکشانیم، نه پشت تلویزیون. من اصلاً به تلویزیون اعتقاد ندارم و به برنامه آنها نمی‌روم. موقعی که به جام‌جهانی رفتیم، به من گفتند برای برنامه بیا، اما نرفتم. من به برنامه‌های ورزشی نمی‌روم تنها برنامه‌ای که شرکت کردم، برنامه آشپزی بود.
آینده بسکتبال ما چه می‌شود؟ قهرمانی در گوانگ‌ژو مال ماست؟
بسکتبال فرق می‌کند. قول فینال را می‌دهم ولی کسب طلا را نمی‌دانم.
پشتوانه‌سازی در ایران چگونه است؟
وقتی خانه بستبال نداریم، چه پشتوانه‌سازی؟ چکار می‌توانی بکنی؟
اگر فرصتی برایت فراهم شود و بخوانی مقامات را ببینی، چه می‌گویی؟
ما همه حرف‌هایمان را زدیم، کو گوش شنوا؟ آقای سعیدلو و خیلی‌ها قول دادند، اما کو؟
برگردیم به بازی ها، انگار در کوارتر های چهارم از نظر بدنی کم می آوردید
ضعف تیم نبود، بسکتبال ۴۰ دقیقه است، ما هم ۴،۵ نفر بیشتر نبودیم اما رقیبان مان ۱۲ نفر ما هنوز به جایی نرسیدیم که هر ۱۲ نفر اعتماد به نفس بالا داشته باشند.
فکر می‌کنی نفرات جایگزین خوب کار کردند؟
از ایمان زندی انتظار بیشتری داشتم، ولی نمی‌دانم چرا نتوانست. چون او بازیکن خیلی بزرگی است و باید آنجا خودش را نشان می‌داد. از سامان ویسی انتظار نداشتم، ولی بیش از اندازه ظاهر شد، واقعاً دستش درد نکند، خیلی خوب بازی کرد. در این بازی‌ها به نیمکت خیلی فرصت داده شد، آرن، موسی و اصغر همه آمدند و بازی کردند.
در مورد بازی ارسلان کاظمی، جوانترین عضو تیم چه نظری داری؟
او قابلیت‌های زیادی دارد، دریبلینگ، پرش‌ها و شوت‌های خوبی دارد. ما باید سال‌ها در تیم‌ملی و در کنار هم بازی کنیم.
در گوانگ‌ژو هستی و نگرانی نداری؟
من از خدام هست که بیایم، مطمئناً اگر در تمرینات ممفیس باشم، آماده‌تر می‌شوم و بهتر می‌توانم به تیم‌ملی کمک کنم.
قراردادت با ممفیس تا چه سالی است؟
۲۰۱۱
سخت‌ترین بازی با کدام تیم بود؟
تونس، اما ۳ دقیقه خیلی بد بودیم و خیلی‌ها به ما خندیدند.
گفته بودی صربستان قهرمان می شود اما به ترک ها باختند؟
دیدید که ترکیه در دقایق آخر و به لطف میزبانی این تیم را برد. ولی واقعا صرب ها خیلی بودند.
سقف آرزوهای حامد ۲۴ ساله؟ آیا حامد برمی‌گردد؟
امیدوارم که قرارداد جدیدی ببندم و تا ۶،۷ سال دیگر در NBA بتوانم بازی کنم. دوست دارم تا ۱۰ سال در آنجا بازی کنم.
تحصیلاتت را ادامه می‌دهی؟
وقت ندارم. همه‌اش بسکتبال بازی می‌کنم.
بسکتبال در آنجا شبیه فوتبال ماست. چقدر به بسکتبال می‌رسند؟
به همه ورزش‌ها می‌رسند.
