جام جم نوشت:
در آن زمان نه از اجرای نمایش خبری بود و نه حضور بچهها و نه پخش موسیقی، اما هنوز هم جوانان و میانسالان با خاطره برنامه کودک گذشته به تماشای برنامه «بچه‌های دیروز» که از شبکه تهران پخش می‌شود، می‌نشینند. الهه رضایی یکی از نشانه‌های سال‌های کودکی بسیاری از ماست که حضورش انبوهی از خاطرات فراموش شده را با خود می‌آورد.
دلتنگ اجرای برنامه کودک نیستید؟
مگر می‌شود دلم برای ۲۰ سال اجرای برنامه کودک تنگ نشود. آن هم روزهای قشنگی که احساس می‌کردم صدای نفس گرم بچهها را می‌شنوم و با چشمان خیره‌شان به تلویزیون انرژی می‌گیرم.
برنامه «بچه‌های دیروز» چقدر توانست خاطرات گذشته را برای مردم تازه کند؟
باید آنهایی که این برنامه را می‌بینند، نظر بدهند و بگویند که آیا این احساسی که امروز با دیدن این برنامه دارند، به احساس گذشته‌شان نزدیک است یا نه؟ البته اخیرا دوستان برای ما مطالبی می‌فرستند که یادآور گذشته است ما هم به نوعی برنامه‌های گذشته را مرور می‌کنیم و مردم هم به یاد روزهای خوب گذشته با ما همراهی میکنند.
شما که به واسطه شغلتان هنوز هم با بچهها سروکار دارید، فکر می‌کنید بچهها امروز چه نوع اجرایی را می‌پسندند؟
خودم اجراهای قدیم را ترجیح می‌دهم، اما می‌تواند همان اجرا کمی نمایشی باشد.
اگر امروز هم بخواهید اجرای جدیدی برای کودکان داشته باشید با چه تغییراتی اجرا می‌کنید؟
باز با همان روش اجرای گذشته کارم را دنبال میکنم و در همان قالب اما با شرایط متفاوت و جدید برنامه تولید میکنم.
اگر شما مجری نمی‌شدید سراغ چه شغلی می‌رفتید؟
در گذشته عاشق داروسازی بودم و دوست داشتم دکتر داروساز شوم.
چرا کنار کار اجرا به سمت خواسته‌تان نرفتید؟
زمانی که درگیر کار اجرا شدم، مشغله کاری‌ام خیلی زیاد بود و شرایط برایم مهیا نبود که همزمان درسم را هم ادامه بدهم.
کار مجریان جوان را چطور ارزیابی می‌کنید؟
خیلی این نوع اجرای کودک که امروز در تلویزیون باب شده را نمیپسندم. من احساس میکنم مجریان ما خودشان نیستند و سعی میکنند به شکل نمایشی با بچهها ارتباط برقرار کنند، در حالی که بچهها خیلی فهیم هستند و اجرای اغراقآمیز را تشخیص میدهند، معمولا حرفهای صادقانه حتی اگر به زبان بزرگسالان هم مطرح شود، مورد استقبال بچهها قرار میگیرد.
