وهابیت؛ بیسوادی، اخلاق بدوی، افکار جاهلانه

سرویس سیاسی افکار نیوز - تاریخ "بقیع الغرقد" یا "قبرستان بقیع" به دوران قبل از اسلام میرسد. مردم مدینه قبل از هجرت مسلمانان، اجساد مردگان خود را در دو گورستان "بنیحرام و "بنیسالم" و گاهی نیز در منازل و خانههایشان دفن میکردند ولی بعد از هجرت مسلمانان به مدینه، بقیع ـ که در نزدیکی مسجد و منزل پیامبر(ص) قرار داشت ـ تبدیل به قبرستان رایج مسلمانان گردید.

گفته شده است اولین کسی که به توصیه پیامبر(ص) در بقیع دفن شد «جناب عثمان بن مظعون» بود که از اصحاب خالص پیامبر(ص) و ارادتمندان امیرالمؤمنین علی(ع) به شمار می‌رفت. سپس برخی از شهدای اُحُد در این محل دفن شدند و بر شرافت آن افزوده شد.




پیروان مکتب اهل‏بیت(ع) به دلیل آنکه پیکر مطهر چهار امام معصومشان امام حسن مجتبی، امام سجاد، امام محمدباقر، امام جعفر صادق(علیهم السلام) به همراه فاطمه بنت اسد مادر و ام‏البنین همسر امیرالمومنین(ع) و اسماعیل فرزند امام صادق در این قبرستان مدفون است به آن توجه دارند. دیگر مسلمانان جهان از فرقه‏ها و کشورهای گوناگون نیز به دلیل وجود این چند قبر و نیز قبور بسیاری از خاندان و اصحاب پیامبر(ص) مانند ابراهیم فرزند پیامبر(ص)، صفیه عمه پیامبر(ص)، امهات المؤمنین همسران پیامبر(ص)، دختران یا ربائب پیامبر(ص)، تعدادی از شهدای جنگ‏های صدر اسلام و شهدای واقعه حرة به این مکان توجه ویژه دارند؛ اما خشونت و جمود وهابیان مانع از بهره‏گیری مناسب و آگاهی مسلمانان جهان از تاریخ دینشان می‏گردد.

" بیت الاحزان " یعنی مکانی که حضرت فاطمه زهرا(س) در آن برای پدر بزرگوارش(ص) و نیز ستم‏هایی که بر وی و همسرش رفته بود می‏گریست نیز در همین مکان قرار دارد.



نمایی از قبرستان بقیع قبل از ویرانی


«مالک بن انس» امام مذهب مالکی و «عثمان بن عفان» خلیفه سوم هم در این قبرستان مدفون‏ هستند. البته خلیفه سوم پس از قتل، در بیرون از بقیع دفن شد اما با گسترش بقیع از سوی «معاویه» هم‏اکنون در داخل آن قرار دارد.

با سیری کوتاه در کتاب‏های موجود و تصاویر ارائه شده از سوی سیّاحان و سفرنامه نویسان، این مسئله آشکار می‏شود که بیشتر قبور بقیع تا پیش از نفوذ تفکر وهابی در عربستان، دارای گنبد و ضریح آهنین، مسی یا نقره‏ای بوده و کتیبه‏ ها و سنگ نوشته‏ هایی نیز داشته‏ اند که نام و نشان صاحب قبر بر آن ثبت بوده است.


«محمد لبیب مصری» که در سال ۱۳۲۷ ه. ق به مدینه سفر کرده، می‌نویسد: " در آن‎جا گنبدی معروف به «قبه‎البین» قرار دارد که حجره‌ای در آن وجود دارد و در میان آن گودالی است که ادعا می‌کنند، جایگاه افتادن دندان پیامبر است. و ضریح امام حسن در داخل قبه‌ای است و از فلز ساخته شده‌است و خطوط فارسی بر آن نقش بسته‌است. به گمانم از آثار شیعیان عجم باشد "..




یوم الهدم
در شوال سال ۱۳۴۳ ه. ق.(می ۱۹۲۵ میلادی) وهابیان به سرکردگی «عبدالعزیز بن سعود»، پس از از پیروزی بر «شرفای حاکم بر حجاز» و اشغال مکه، روی به مدینه آوردند و پس از محاصره و جنگ با مدافعان شهر، آن را اشغال نمودند

وهابیان پس از تضعیف امپراتوری عثمانی و پیروزی بر «شرفای حاکم بر حجاز» و تسلط بر مدینه، در ۸ شوال سال ۱۳۴۳ قمری(ماه می ۱۹۲۵ میلادی - ۱۳۰۴ شمسی) قبور و بارگاه چهار امام معصوم را ویران کردند. آنها حتی قصد خراب کردن حرم پیامبر(ص) را نیز داشتند که به دلایلی موفق به این کار نشدند. پس از استیلای آل‏سعود سخت‏گیری‏های زیادی برای زیارت این مقبره مقدس به وجود آمد که تا امروز ادامه دارد


منزل امام صادق(ع) در کوچه بنی هاشم - محل پاره شدن قباله فدک


قباحت و زشتی این عمل، چنان بود که حتی رضاخان هم به این عمل اعتراض کرد و دولت ایران بیانیه ای در این زمینه صادر کرد و اگر فشار بیشتری از سوی دولت ایران و تحریم حج صورت می گرفت، دولت سعودی تسلیم شده و قبور مطهر را مجدّداً تعمیر می نمود. اما افسوس که مزدوران خائن سرسپرده ی فراموسونری بریتانیا و در رأس آنان «حبیب الله هویدا»(پدر امیر عباس هویدا)، جلوی این فشار را گرفتند و روابط دیپلماتیک ایران و سعودی را به دستور اربابان انگلیسی، پایه گذاری کردند.

آنان پس از اخراج مأموران عثمانی، در هشتمین روز این ماه، اقدام به تخریب قبور ائمه بقیع و دیگر قبور آن مانند قبر عمو، پسر و زنان پیامبر اکرم(ص)، قبر ام‏البنین مادر حضرت ابوالفضل العباس(ع)، قبر اسماعیل فرزند امام صادق(ع) و بسیاری قبور دیگر کردند. حتی قصد داشتند گنبد و بارگاه خود پیامبر(ص) را نیر تخریب کنند که به دلایلی موفق به انجام این کار نشدند.



غارت اموال وقفی

آنها ضریح فولادی ائمه بقیع را که در اصفهان ساخته شده بود و روی قبور حضرات معصومین امام مجتبی، امام سجاد، امام باقر و امام صادق علیهم السلام قرار داشت را از جا در آورده، بردند.
اما این اولین حمله وهابیون جاهل به مدینه نبود. آنان چند سال بعد نیز یک بار دیگر به مدینه هجوم برده، پس از یک سال و نیم محاصره آن شهر را تصرف کردند. سپس اقدام به غارت اشیای گرانبهای حرم پیامبر(ص) و تخریب و غارت قبرستان بقیع نمودند. طبق نقل تاریخی آن ها در این حمله چهار صندوق مملو از جواهرات مرصع به الماس و یاقوت گرانبها و حدود یکصد قبضه شمشیر با غلاف‏های مطلا به طلای خالص و تزیین شده به الماس و یاقوت و … به یغما بردند.



جنایات دیگر وهابی‏ها
حمله به مدینه و تخریب قبور مطهر بقیع، تنها دست‏اندازی آنان به مقدسات اسلامی نبود. بخشی از این جنایات به قرار زیر است:

حمله به کربلای معلی:
در ماه ذی القعده سال ۱۳۱۶ امیر سعود در رأس نیروهای بسیاری از مردم نجد و حبوب و حجاز و تهامه و نواحی دیگر به قصد عراق حرکت نمود و کربلا را محاصره کرد. سپاه مذکور باروی شهر را خراب کردند و به زور وارد شهر شدند. مردم کوچه و بازار را به قتل رسانیدند و نزدیک ظهر با اموال و غنائم فراوان از شهر خارج شدند. خمس اموال را خود سعود برداشت و بقیه را به هر پیاده یک سهم و به هر سوار دو سهم قسمت کرد(یعنی با مردم و اموال کربلا، معمبه کفار را کردند)!

مورخان وهابی نوشته‏اند: " … گنبد روی قبر(یعنی قبر امام حسین علیه السلام) را ویران ساختند و صندوق روی قبر را که زمرد و یاقوت و جواهرات دیگر در آن نشانده بودند، برگرفتند و آنچه در شهر از مال و سلاح و لباس و فرش و طلا و نقره و قرآن های نفیس و جز آن‌ها یافتند، غارت کردند و نزدیک ظهر از شهر بیرون رفتند در حالی که قریب به ۲۰۰۰ تن از اهالی کربلا را کشته بودند. "

حمله به نجف اشرف:
سعودبن عبدالعزیز، پس از قتل و غارت در کربلا، متوجه نجف اشرف گردید و آن را محاصره کرد و تعدادی از مردم نجف را به قتل رساند. نخستین اقدام مردم نجف این بود که خزانه حرم امیرمؤمنان على(ع) را به بغداد منتقل ساختند تا مانند خزانه حرم نبوى به غارت نرود. پس از آن آماده دفاع از وطن و جان خود شدند. رهبر مردم در دفاع از شهر نجف، عالم بزرگ شیعه «علامه شیخ جعفر کاشف‏ الغطاء» بود که علماى دیگر نیز او را یارى مى‏کردند. تعداد وهابیان مهاجم به نجف ۱۵۰۰۰ تن بودند که ۷۰۰ نفر از آنان به هلاکت سیدند و بقیه بناچار از شهر عقب نشستند و به غارت نواحى و اطراف پرداختند.

حمله به طائف:
این فقط شیعیان و اماکن مقدسه آن‌ها نبودند که وهابیان ددمنشی خود را در آن به نمایش گذاشتند؛ بلکه مکه مکرمه و طائف نیز از حملات آنان در امام نماند. " جمیل صدقی زهاوی " در خصوص فتح طائف می‏نویسد: " طفل شیرخواره را بر روی سینه مادرش سر بریدند، جمعی را که مشغول فراگیری قرآن بودند کشتند، چون در خانه‌ها کسی باقی نماند، به دکان‌ها و مساجد رفتند و هر کس بود، حتی گروهی را که در حال رکوع و سجود بودند، کشتند. کتاب‌ها را که در میان آن‌ها تعدادی مصحف شریف و نسخه‌هایی از صحیح بخاری و مسلم و دیگر کتب فقه و حدیثبود، در کوچه و بازارافکندند و آنها را پیمال کردند ".



نمایی از کوچه بنی هاشم قبل از ویرانی


ریشه این جنایات
اگرچه " حب دنیا "، " بی‏دینی "، " بی‏سوادی " و " اخلاق بدوی " در جنایت‏های وهابیان نقش داشته است اما بی‏شک ریشه تمام این جنایات را باید در و «تفکرات ضاله ابن تیمیه» و «اندیشه ‏های منحرف محمد بن عبدالوهاب» جستجو کرد.

محمد بن عبدالوهاب شیخ‏الاسلام وهابی‏ها عقیده داشت:
همه مسلمانان(غیر از تابعان او) کافر و مشرک هستند.
مکه و مدینه(قبل از آنکه به دست وهابیان بیافتد) دارالحرب و دارالکفر هستند.
صلوات بر پیامبر(ص) ممنوع است.
صلوات‏فرستنده را باید مجازات نمود.
قرآن را می‏توان مطابق فهم خود تفسیر کرد.

ابن تیمیه حنبلی شیخ‏الاسلام محمد بن عبدالوهاب هم عقیده داشت:

خدا، جسم است و دست و پا و چشم و زبان و دهان دارد.

«ابن بطوطه» جهانگرد معروف در سفرنامه‌ی خود می‏نویسد: " ابن تیمیه را بر منبر مسجد جامع دمشق دیدم که مردم را موعظه می‌کرد و می‌گفت: خداوند به آسمان دنیا می‌آید، همان گونه که من اکنون فرود می‌آیم! سپس یک پله از منبر پائین می‌آمد! "

ظواهر آیات را که درباره صفات خداوند است بر همان ظاهر الفاظ باید تفسیر کرد.

بالا بردن دست ها در حال دعا دلیل بر آن است که خداوند در جهت بالاست!

ابن تیمیه در کتاب «منهاج السنة» نوشته است: " محمد بن جریر طبری در کتابش آورده که حسن بن علی العسکری(ع) هنگام فوتش اولادی نداشت ". درحالی که با اندک تأملی در کتاب طبری پی می‏بریم ابن تیمیه دروغ گفته و طبری چنین چیزی ننوشته است.

احادیثمربوط به لزوم زیارت قبر پیامبر(ص) مجعول است!





جواز بناء بر قبور
در طول تاریخ، دانشمندان زیادی از شیعه و سنی به نقد عقاید وهابیت دست زده‌ و به شبهات گوناگون آنان پاسخ داده‌اند. یکی از شبهات آنان " مسأله‌ی بناء بر قبور " است که موجب تخریب بقیع گردید.
۱. این شبهه‌ی آنان را صریح آیه‌ی ۲۱ سوره کهف دفع می‌نماید، که در خصوص ماجرای اصحاب کهف از قول مؤمنانی که می‌خواستند یاد اصحاب کهف را گرامی دارند می‏فرماید: «لَنَتَّخِذَنَّ عَلَیْهِم مَّسْجِدًا بی‏تردید بر روی قبور آنان مسجدی بنا می‏کنیم».

۲. بنای بر قبور از نگاه تکریم و محبت: حفظ قبور و آثار خاندان وحی و عصمت، از جمله مظاهر دوستی واحترام به پیامبر(ص) است. قرآن مجید و سنّت نبوی، مسلمانان را به عشق ورزیدن به پیامبر(ص) و تعظیم و احترام به آن حضرت سفارش کرده‏اند: «قُلْ إنْ کانَ آبائُکُمْ وَأبْنائُکُمْ وَإخْوانُکُمْ وَأزْواجُکُمْ وَعَشِیرَتُکُمْ وَأمْوالٌ اقْتَرَفْتُمُوها وَتِجارَةٌ تَخْشَوْنَ کَسادَها وَمَساکِنُ تَرْضَوْنَها أحَبّ إلَیْکُمْ مِنَ اللّهِ وَرَسُولِهِ وَجَهاد فِی سَبِیلِهِ فَتَرَبّصُوا حَتّی یَأْتِیَ اللّهُ بِأَمْرِهِ واللّهُ لایَهْدِی القَوْمَ الفاسِقِینَ بگو: اگر پدران و فرزندان و برادران و همسران و طایفه شما و اموالی که به دست آورده اید و تجارتی که از کساد شدنش می‏ترسید و خانه‏ هایی که به آن علاقه دارید، در نظرتان از خداوند و پیامبرش و جهاد در راهش محبوب‏تر است، در انتظار این باشید که خداوند عذابش را بر شما نازل کند و خداوند جمعیت نافرمانبردار را هدایت نمی‏کند». و آیات متعدد دیگر در وجوب احترام و دوستی پیامبر اکرم و آل او.

۳. بر همین مبنای بالا بود که وقتی مسلمانان پیکر پاک پیامبر(ص) را در منزل مسقّف آن حضرت به خاک سپردند، سعی کردند تا حد امکان و به هر صورت که می‏توانند، منزل آن حضرت را بیارایند و گرامی بدارند. کتاب‏هایی که در زمینه تاریخ مدینه نگاشته شده است، خصوصاً کتاب وفاء الوفاء از «علامه سمهودی» سنی، حاصل آن تلاش‏ها را ثبت و ضبط کرده‏اند.

۴. بنای کنونی مرقد پیامبر(ص) در سال ۱۲۷۰ ه. ق. ساخته شد و بحمداللّه تا کنون بدون هیچ گزندی باقی مانده است و به فضل الهی خواهد ماند. اگر ایجاد آرامگاه بر روی قبور حرام بود، مسلمانان آن حضرت را در زمین وسیع و غیر مسقف دفن می کردند.

۵. هنگام ظهور اسلام و در دوران فتوحان اسلامی بناهایی بر قبور انبیاء گذشته وجود داشت. از جمله می‌توان به قبر حضرت داوود(ع) و حضرت موسی(ع) در بیت المقدس اشاره نمود. جالب اینجاست که خلیفه دوم که طبق نظر وهابیون لازم‏التباع است خود برای انعقاد پیمان صلح به بیت المقدس رفت و پس از تسلط بر آن شهر، اقدامی در راستای از بین بردن این قبور به عمل نیاورد.

روزی نیست که در حرمین شریفین آثار اسلامی تازه‌ای به بهانه توسعه حرمین نابود نگردد و چیزی نمی‌گذرد که شهرهای مکه مکرمه و مدینه منوره به صورت دو شهر غربی به تمام معنی در آیند.



مسلمانان جهان، از حاکمان نجد و حجاز می‌خواهند حریت و آزادی را به حرمین شریفین باز گردانند و اجازه دهند با نظم و آرامش، محبان اهل بیت(ع) قبور آنان را تجدید بنا کنند و همه طوایف اسلامی را در انجام فرائض خود در زمان حج و عمره، آزاد بگذارند تا حرم امن الهی برای همه " حرم امن " گردد».
در کمتر کشوری به اندازه سرزمین حجاز، آثار مربوط به قرون نخستین اسلام وجود داشته است؛ چرا که زادگاه اصلی اسلام آنجاست و آثار گران بهایی از پیشوایان اسلام در جای جای این سرزمین دیده می شود. ولی متأسفانه، متعصّبان خشک مغز وهّابی، بیشتر این آثار ارزشمند را به بهانه واهی آثار شرک، از میان برده اند و کمتر چیزی از این آثار پرارزش باقی مانده است. نمونه بارز آن، قبرستان بقیع است. این قبرستان، مهم ترین قبرستان در اسلام است که بخش مهمی از تاریخ اسلام را در خود جای داده و کتاب بزرگ و گویایی از تاریخ مسلمانان به شمار می‏آید.