آسوشیتد پرس در مطلبی نوشت: «برهان مظفر وانی»، سرکرده حزب المجاهدین در کشمیر، در 8 ژوئیه 2016 (18 تیر 95) در نزاع با ارتش هند کشته شد. واکنش مردم کشمیر به کشته شدن برهان مظفر وانی در نوع خود بی سابقه بود.
ده ها هزار نفر از جوانان معترض و خشمگین به خیابان ها ریختند و با پرتاب آجر و سنگ با نیروهای امنیتی هند درگیر شدند. حکومت نظامی و سانسور شدید خبری نتوانست مانع این اعتراضات شود. نیروهای دولتی با شلیک گلوله به سمت مردم معترض سعی داشتند تظاهرات آنها را متوقف کنند. درگیری ها در کشمیر به کشته شدن 48 شهروند منجر شد. همچنین 2000 شهروند کشمیری و 1500 نفر از نیروهای پلیس نیز در این درگیری ها مجروح شدند.
آشوب و درگیری در کشمیر مساله جدیدی نیست. این منطقه از سال 1947 تاکنون روی آرامش را به خود ندیده است. در جریان جدایی پاکستان و هند، این منطقه همواره مورد مناقشه این دو کشور بوده است. در ادامه به پیشینه درگیری ها در این منطقه نگاهی خواهیم داشت:
پس از جدایی پاکستان و هند، از «ایالت جامو و کشمیر» خواسته شد به یکی از این دو کشور مستقل بپیوندد؛ اما هری سینگ، حاکم این منطقه، خود اعلام استقلال کرد. با هجوم عده ای از شورشیان یک قبیله در شمال غربی پاکستان، سینگ از دولت هند درخواست کمک کرد. دولت هند درخواست کمک سینگ را به شرطی پذیرفت که کشمیر به کشور هند ملحق شود. سینگ این خواسته را قبول کرد؛ اما از هند خواست کشمیر ایالتی مستقل، تحت حکومت هند باشد. به این ترتیب ارتش هند به کشمیر وارد شد و اولین جنگ هند و پاکستان بر سر این منطقه به وقوع پیوست. این جنگ در سال 1948 با میانجی گری سازمان ملل خاتمه یافت. با این حال، کشمیر همچنان منطقه ای مورد مناقشه میان این دو کشور باقی ماند.
در پی نقض استقلال کشمیر از سوی دولت های هندی در ادوار مختلف، نارضایتی مردم از دولت هند به شدت افزایش یافت. حکومت های محلی یکی پس از دیگری سرنگون شدند و جنبش های عظیم صلح آمیز علیه حکومت هند به شدت محدود شد.
در عین حال، پاکستان همچنان منازعه بر سر کشمیر را در مجامع بین المللی پیگیری می کرد. هند در پاسخ اعلام کرد کشمیر بخش جدایی ناپذیر هند است و قانون گذاران هندی الحاق کشمیر به دهلی نو را تصویب کردند.
با شدت گرفتن اختلافات بین دو کشور، هند و پاکستان بار دیگر در سال 1965 وارد جنگ شدند. مذاکرات بسیاری بر سر این مساله انجام شد؛ اما تمامی آنها به بن بست رسید.
در اواسط دهه 80 میلادی، گروه های طرفدار هند در کشمیر با یکدیگر متحد شدند و برای تعیین حکومت، به رقابت های انتخاباتی پای گذاشتند. جناح متحد مسلمان نیز به سرعت در برابر گروه های سیاسی طرفدار هند شکل گرفت. با این حال، این جناح موفق نشد در انتخابات 1987 پیروز شود. این جناح به شدت اعتقاد داشت که در این انتخابات، تقلب صورت گرفته است. واکنش مردم به این اتفاقات نیز گسترده بود. شماری از جوانان کشمیری به بخش های تحت کنترل پاکستان رفتند. نیروهای نظامی پاکستان، تجهیز و آموزش این افراد را بر عهده گرفتند.
در سال 1989، کشمیر یک درگیری تمام عیار را تجربه کرد. هند قوای نظامی بیشتری را برای کنترل این منطقه گسیل کرد. از سوی دیگر، تعداد زیادی از مردم کشمیر که از سوی پاکستان تجهیز شده بودند، به مقابله با قوای هند برخاستند.
در دهه گذشته درگیری های نظامی در این منطقه کاهش یافته و به تظاهرات در خیابان ها تبدیل شده است؛ اما این تظاهرات نیز به شدت از سوی نیروهای نظامی هند سرکوب می شود.
در سال 2008، لایحه دولت هند مبنی بر الحاق کشمیر به حریم این کشور با تظاهرات شدید مردم این منطقه مواجه شد. این لایحه بعدا لغو شد. یک سال بعد تجاوز به دو زن جوان و قتل آنها به دست نیروهای نظامی هند، موج جدیدی از اعتراضات را به همراه داشت.
در سال های اخیر نیز به طور پی در پی صدها هزار جوان کشمیری برای اعتراض به خیابان ها آمدند و با پرتاب سنگ با نیروهای نظامی هند درگیر شدند. حتی برخی جوانان کشمیری اقدام به سرقت اسلحه از نیروهای نظامی و تجهیز خود کرده اند. با این حال، تعداد آنها هنوز بسیار کم است.
در هر حال، هنوز مشخص نیست این منطقه آشوب خیز چه زمانی روی آرامش را به خود خواهد دید. مباحث مرتبط با کشمیر در حالی به طور محدود در برخی رسانه ها مطرح می شود که شهادت ده ها نفر از مسلمانان این منطقه، با سکوت مقامات سازمان ملل و کشورهای مختلف همراه بوده است. رسانه های غربی نیز از پوشش آنچه این روزها در کشمیر می گذرد، امتناع می کنند.
