با مطرح شدن نام تبریز در عرصه بین‌المللی و انتخاب این شهر به عنوان پایتخت گردشگری کشورهای اسلامی فرصتی فراهم گردید تا نامِ دیار شهریار و ستارخان بر سر زبان‌ها بیفتد و زمینه برای اعمال تحولاتی در حوزه‌های گردشگری و عمرانی آماده شود.
در ابتدای امر حضور مستمر رئیس سازمان میراث فرهنگی و گردشگری در تبریز امیدبخش بود و اظهارات مقامات ارشد دولتی حاکی از آن داشت که شهرداری در پیش‌برد برنامه‌های 2018 تنها نیست و با اختصاص بودجه از منابع دولتی می‌توان در این یک‌ونیم سال باقیمانده اقداماتی را انجام داد تا تبریز به میزبانی شایسته برای گردشگران خارجی مبدل شود.
با مرور زمان تبریزِ 2018 در بنرهای تبلیغاتی و طراحی لوگو برای این رویداد محدود شد تا اعتراض اهالی فرهنگ را به دنبال داشته باشد و تعدادی از اعضاء شورای شهر نیز بر طریقه‌ی حاکم انتقاد کنند اما بازهم همچون گذشته مسئولین با افتتاح نمادین دبیرخانه و ایجاد ستادی در تهران تحت عنوان تبریزِ 2018 روزنه‌های امید را روشن کردند و از سویی دیگر نیز آبی بر آتش منتقدان ریختند.
با گذشت زمان و در حالی که مردم در انتظار اختصاص بودجه دولتی برای ترمیم بناهای تاریخی، زیباسازی شهر، احداث مکان‌های گردشگری و رسیدگی به وضعیت ورودی‌ها بودند، نماینده دولت تدبیر و امید در آذربایجان‌شرقی سی‌ام مردادماه در نشست خبری نخستین اجلاس وزرای گردشگری مجمع گفت و گوی همکاری آسیا، گفت: «برای سال 2018 از اعتبارات دولتی استفاده نخواهیم کرد!»
با این شرایط می‌توان نتیجه گرفت شهرداری که مسئول اجرایی تبریز 2018 است، باید مسئولیت مالی آن را نیز بر عهده گیرد و از پول مردم برای این شهر هزینه نماید؛ آنطور که از قرائن پیداست دولت در طول یک‌سال گذشته نه تنها کار مفیدی را در این راستا انجام نداده بلکه با وعده‌های توخالی موجب بلاتکلیفی شهرداری نیز شده و مسئولین در انتظارِ اختصاص بودجه از مرکز بعد از چندین ماه پیگیری، «پوچ» گیرشان آمده است!
قطعا اگر دولت‌مردان کمی همت می‌کردند و مقداری از آن بودجه‌های بی‌دلیلی که سخنگوی دولت برای استان متبوع خود اختصاص می‌دهد را به تبریز می‌دادند، شهر در سال 2018 چهره‌ی دیگری به خود می‌گرفت و انتخاب شهر به عنوان پایتخت گردشگری جهان اسلام باعث آبروریزی نمی‌‌شد.
