به گزارش افکارنیوز به نقل زا سیمرغ, خانم ویدنر میگوید من از طعم سنگهایی که از روی زمین برداشته شدهاند و از خرد شدن آنها زیر دندانهایم لذت میبرم. من سنگها را به راحتی در دهانم خرد میکنم. وقتی مطمئن باشم که در خانه سنگ دارم خیالم راحت است، کافی است بدانم که در خانه سنگ دارم.




خانم ویدنر از طعم گرد و خاکی که روی سنگ‌ها نشسته لذت می‌برد و به همین دلیل بیشتر اوقات سنگ‌ها را نمی‌شوید. خانم ویدنر همین طور می‌گوید که این سنگ‌ها علاوه بر داشتن طعم لذت بخش به درمان بیماری کمبود آهن او هم کمک می‌کنند. بنابراین آن‌ها را با چکش خرد می‌کند و در ظرفی که برای نگهداری قرص به کار می‌رود ذخیره می‌کند.



دکتر جردادنا منسباچر، درمانگر و مددکار اجتماعی، معتقد است که رفتار خانم ویدنر غیرعادی نیست چون مبتلایان به این اختلال می‌توانند هرچیزی را بخورند: «آن‌ها ممکن است به سراغ دستمال توالت، پارچه، فرش، کاغذ، چوب، آهن و چیزهای دیگرهم بروند و خوردن هیچ یک از این اجسام دور از ذهن نیست.» دکتر منسباچر با اشاره به اینکه خوردن خاک و سنگ کمکی به سلامتی این افراد نمی‌کند ادامه می‌دهد «این اجسام می‌توانند باعثورود انگل به بدن این افراد یا حتی پارگی بافت‌ها و خونریزی داخلی بشوند.»