دکتر امید امانی، روانشناس بالینی نوشت:
عزیز دلی ازم پرسید؛ چطور روی عزت نفس خودم کار کنم!؟
+گفتم سوال سختیه اما، از این ده تا رفتار اثرگذار غافل نشو.
پرسید چطور یعنی!
+گفتم:
عزت نفس این نیست که فکر کنی از همه بهتر و سرتری، عزت نفس یعنی اصلا نیازی نبینی که خودت رو با بقیه مقایسه کنی؛ پس رو مقایسه‌هات کار کن…
آدم‌های اشتباه باعث میشن که به جای این که خودتو دوست داشته باشی، فقط اون‌ها رو ببینی و بهشون توجه کنی! اما یه آدم درست، کاری میکنه که در قدم اول تو دیده بشی و بعد اون به چشم بیاد: پس؛ از آدم‌هایی که در حضورشون ناامن، ناچیز، محو و سایه‌ای بیش نیستی فاصله بگیر…
روزی ۸ لیوان آب بخور، دست کم یک ساعت ورزش کن، حداقل پنج صفحه کتاب بخون، یه کوچولو به مو و پوستت برس و خلاصه حواست باشه به خودت: چرا! چون فقط باورهات نیست که حس ازرشمندیت رو تقویت یا تضعیف میکنه. دیدن چهره و بدن تکیده هم احساسات منفی رو بالا میاره و روی ارزشمندی اثر میذاره…
تو رابطه و زندگی، در رو بیشتر به روی آدم‌هایی باز کن که اگه از خودت آگاه‌تر، مثبت‌تر و موفق‌تر نبودن، حداقل هم سطح و تراز خودت باشن: چون هر نشستی اثرات خودش رو داره و این افراد خواسته، ناخواسته جوانه رشد و پیشرفت رو تو وجودت بارور میکنن و حس ارزشمندیت رو دستکاری میکنن.
اگه آدم‌های مشکل دار رو به حریم شخصی و زندگیت راه دادی؛ اون وقتی که مجبور شدی جلوی در، راه خروج رو بهشون نشون بدی؛ کلی از عزت نفس و آرامش تو رو، تو جیب‌شون میذارن و با خودشون میبرن! و این اصلا قشنگ نیست.
هدف بساز، فعال باش و تا حد امکان مغزت رو درگیر نگه دار: چرا!؟ چون خاصیت این 4/1 کیلو سلول عصبی و دو درصد وزن بدن؛ تولید فکر و پر کشیدن به جنبه‌های تیره و تار زندگی و ناکامی‌ها برای حواس جمعی و حفظ بقاست. پس در مسیر رشد به کارش نگیری، سرکارت میذاره، بدجور. با چی! با انواع و اقسام فکرهای منفی و سرزنگشری ها
خوب خودت باش، خوب محض دیگران بودن مایه‌ی رنج و عذابه؛ پس شفقت به خود رو تمرین کن: میپرسی چطوری!؟ به وقت خطاها کمتر خودت رو متهم و سرزنش کن. به وقت موفقیت بیشتر به خودت پاداش بده و تشویق کن. به وقت فراغت بیشتر به خودت برس و توجه کن، کسی به جای تو اینکارها رو نخواهد کرد.
مرزهای شخصی و ارزش‌های خودت رو بشناس(خودشناسی) و متناسب با اون ها قدم بردار.واقعیت اینه که ما کنترل زیادی روی محیط و آدم‌هاش نداریم، اما انتخاب یه ارزش و رفتار بر مدار اون و مسئولیت تجارب خودمون کاملا دست ماست: پس؛ حساسیت‌هات رو بشناس و نذار دیگران تو رو به خودت بشناسونن…
با پذیرش و تکرارِ “هیچ‌کس کامل نیست!”، به وجودت آرامش بده: چون؛ با تصور کامل و عالی و بالا بودن دیگران و پایین دیدن خودت تو موقعیت‌های اجتماعی تنها اضطراب رو به خودت هدیه میدی و با خجالت و فاصله گرفتن و خوردن حرفات می افتی تو لوپ معیوب حس ناکافی، نخواستنی، دوست نداشتنی بودن.
و در نهایت؛ اگه اوضاع به قدری خرابه که اون صدای درون دائم در حال سرزنش و تحقیرته، اگه به قدری خودت رو دست کم میگیری که دائم در حال تحمل اجبارها و باج دادن‌هایی و اگه جایی وایستادی که خودت رو لایق خیلی چیزها نمی‌دونی، از مسیر تراپی غافل نشو…
