روزگاری تهران به درخت های چنار و انارش معروف بود و الان به دود و دمش
آنقدر حرف از چنارهای تهران شده است و از این درخت تناور به عنوان شناسنامه تهران یاد کرده اند که ارزشمند است و البته بیراه هم گفته نشده است. دو محله پاچنار، هفت چنار و حتی چنارهای امامزاده صالح و یحیی با قدمت بالایشان سندی بر ارزشمندی این درخت است و دیگر جای شک باقی نمی گذارد. اما فراموش نکنیم که دیگر در این روزها درخت های پربار خرمالو و انار تهران از قلم افتاده است. میوه هایی که شاید دیگر پیرهای هر خانواده مزه و طعم خرمالو و انار ناب اش را در یاد و خاطرشان داشته باشند. پاییز تهران در سال های قبل از دود و دم ها و آلودگی هایش خیلی زیبا بود. آنقدر که خیلی ها شال و کلاه می کردند و برای گردش های پاییزی سری به تهران می زدند اما در این سال ها کافی است روزی تعطیل شود تمام تهرانی ها فرصت را غنیمت می شمارند از این شهر سیاه متواری می شوند تا حداقل یک روز هم که شده هوای تازه مهمان ریه هایشان کنند. این روزها فصل خوردن میوه های پاییزی مثل انار و خرمالوست. با وجود اینکه بازار پر است از انارهای شیرین و آب دار اما از میوه‌های اصیل تهرانی دیگر خبری نیست. شاید باورش برای شما سخت باشد که تهران روزی روزگاری انارستان هایی داشته که طعم و مزه اش را هیچ کجای ایران حتی ساوه و یزد نمی توانست داشته باشد. ولی دیگر جز یاد کردن از این انارها کاری از دستمان برنمی آید. شاید باید دل خوش باشیم به خرمالوهایی که هنوز هم باغاتی از آنها در کن باقی مانده است و به یاد انارهایی که دیگر در یادها و خاطرها باقی مانده قدر انار ساوه و یزد را بدانیم.

همه جای تهران درخت انار و خرمالو فراوان قابل کشت بود و به وفور دیده می شد. از نواحی شمالی تهران، روستا‌ها و حومه‌های شمیرانات گرفته تا نواحی جنوبی مثل افسریه، تیر دوقلو، نواحی بازار، امامزاده حسن و… علاوه بر آن باغات مهم انار در محله ‌های نارمک و نیاوران قرار داشت که هنوز مناطقی از آنها به باغ اناری معروف است. ده ‌کن، باغ اناری یا باغ اناری تهرانپارس و مجیدآباد از جمله مناطقی است که در گذشته دارای انارستان بوده ‌اند. البته اطراف و خارج از تهران هم دارای انارستان ‌هایی بوده که امروزه از آنها چیزی باقی نمانده. جای شکرش باقی است که فعلا در ارتفاعات البرز و کن و سولقان باغ‌های خرمالو وجود دارد. این باغ‌های خرمالو علاوه بر مناطق کن در مناطق دیگری همچون دارآباد، نیاوران، قیطریه، تجریش و… نیز وجود داشته که متاسفانه در حال حاضر از بین رفته اند. اما به‌طور کلی اهمیت تهران بدان اندازه بوده که در متون تاریخی چند بار قید شده «همان طور که زبان برای دهان لازم است خوردن خرمالوی کن هم برای بدن لازم و ضروری است.» در سال های گذشته تهران، روز به روز بزرگتر شد و جایی برای باغ های انارش باقی نگذاشت و به مرور زمان کم کم تمام باغات تهران به خانه، کوچه و اتوبان تبدیل شد. پدربزرگ ها بیشتر از همه یادشان است که تهران بیشتر از اینکه شبیه شهر باشد، باغ بود باغ هایی که در دل خود محله هایی را به وجود آورده بود و جویی های آبی که از وسط محله می گذشت و دیگر الان پارک های بزرگ شهر هم نمی توانند یادآور باغ های گذشته پایتخت باشند.
ردپای انار تهران در تاریخ
باغ های انار تا پهلوی دوم هم وجود داشت. در اطراف حصار ناصری تهران باغات زیادی از میوه‌ هایی مثل انار، خرمالو، توت و انجیر دیده می شد که به مرور تخریب شدند. داخل تهران دیگر خبری از باغ های سرسبز و پر از میوه نیست و تنها باغ میوه هایی در تهران باقی مانده که در اختیار سفارت خانه قرار دارد. در تعریف از انار معروف تهران خاطرات زیادی وجود دارد. خاطراتی که خواندن و وصف‌ شان بیشتر از همیشه معلوم می ‌کند که این پایتخت بی‌ سر و ته در گذر از دوران سنتی خود چه میوه با ارزشی را برای همیشه از دست داده است. ناصرالدین شاه در سفرنامه خراسان خود نقل می ‌کند که وقتی انار سمنان را می ‌خورد می‌ گوید: «انار خوبی است اما انار تهران به غایت بهتر است.» همین طور بسیاری از شرق ‌شناسانی که برای بازدید از تهران می ‌آمدند تهران را از طریق درختان پربار انارش می‌ شناختند اما متاسفانه امروزه از آنها خبری نیست. در گذشته انار تهران همیشه در مقام مقایسه گذاشته می ‌شد.
در حال حاضر همه انار خوب را برای شهرهایی مثل یزد و ساوه می دانند و همه در تبلیغات انار خوبشان روی کاغذ و مقوا نوشته اند انار دانه سیاه ساوه، انار شیرین یزد در حالی که خیلی ها بی خبر از این هستند که انار مرغوب همان اناری بوده که برای توسعه پایتختشان درختش را از ریشه بریده اند و به جای آن تیربرق نصب و خیابان کشی کرده اند.