به گزارش افکارنیوز، فرزندان شما به ابزاری نیاز دارند که بتوانند به وسیله آن، به طور موفقیت آمیزی با دنیای بیرون ارتباط برقرار کنند و یک ابزار مهم برای این هدف، داشتن حس تعلق به خانواده است.

خانواده تمام دنیای کودکان را تشکیل می دهد. کودکان خودشان را با خانواده شان تعریف می کنند. اگر محیط خانواده گرم و با محبت باشد و از کودکان حمایت و مراقبت کند، آنها نیز به همین شکل رشد و پرورش می یابند. خانواده تاثیر بسیار زیادی روی شکل گیری آینده کودکان و عزت نفس شان دارد. همین ارتباط است که بعدها به دوستان، همکلاسی ها و دیگر گروه های اجتماعی و جامعه توسعه می یابد.

بسیار مهم است که فرزندان تان به یک گروه تعلق داشته باشند، تا احساس کنند مورد نیاز و ارزشمند هستند. هر بچه ای نیاز دارد تا احساس اجتماعی بودن را تجربه کند. او باید احساس کند با دیگران در ارتباط است و دیگران به او احتیاج دارند. فرزندتان نیاز دارد بداند که در دورن آشیانه گرم خانواده اش، جایگاه خاصی برای او وجود دارد و در همین جا است که او ارزش های اخلاقی را می آموزد.

هر چه خانواده مسئولیت بیشتری داشته باشد، بچه ها عزت نفس بالاتری خواهند داشت. با هم بودن خانواده به او کمک می کند تا لحظات خوبی داشته باشد و از آن لذت ببرد و نیز موجب می شود که بتواند مراحل سخت را تحمل کند و پشت سر بگذارد، زمانی که فرزندتان احساس می کند به خانواده و جامعه انسانی وابسته است، احساس شایستگی می کند و زمانی که احساس هویت و تعلق کند، عزت نفس سالم تری نیز پیدا خواهد کرد.

چطور باید عمل کنید


۱. مشوق ارتباط بین اعضای خانواده یا کلاس درس باشید. ارتباط بین فردی، موجب می شود افراد اوقاتی را با هم سپری کنند و بدون آشفتگی، تجاربی از یادگیری متقابل داشته باشند.

۲. در بین اعضای خانواده با هم شوخی کنید. همه با هم بازی کنید. بازی و سرگرمی، صرف نظر از اینکه فعالیت است، نوعی نگرش و رفتار نیز به شمار می آید.

۳. سعی کنید غذا را با اعضای خانواده و دور هم صرف کنید. برای اینکه اعضای خانواده در حین صرف غذا با هم ارتباط داشته باشند، تلویزیون و هرگونه عامل مزاحم دیگر را حذف کنید.

۴. هر سال با اعضای خانواده تان عکس بگیرید و نسخه ای به هر یک از اعضای خانواده بدهید.

۵. به فرزندتان کمک کنید تا برای حضور در جمع خانواده، بازی های گروهی، گروه های درسی یا گروه های مختلف ورزشی آماده کسب کند.

۶. وجود رقابت بین خواهران و برادران، بخشی از احساس تعلق به خانواده است. از درگیری های خانوادگی جلوگیری کنید و اجازه دهید که فرزندتان درباره نحوه برقراری ارتباطات، اطلاعات کسب کد.

۷. با فرزندان تان در فعالیت های مختلف شرکت کنید؛ وگرنه آنها احساس تعلق نخواهند کرد. به فرزندان خود به طور مساوی و عادلانه عشق و علاقه نشان دهید.

۸. شجره خانوادگی تان را به همراه جزئیاتش رسم کنید و درباره آن، به طور مفصل به او توضیح دهید.

۹. به نحوه برنامه ریزی کنید که اعضای خانواده بتوانند با هم بیرون بروند و با هم باشند.

۱۰. برای بررسی برنامه ها و مشکلات خانواده، جلسات خانوادگی تشکیل دهید و سعی کنید در این جلسات، حالت تدافعی به خود نگیرید، انتقاد و قضاوت نکنید، صحبت آنها را قطع نکنید و محیطی توام با آرامش شکل دهید.

۱۱. رفتارهای درست و مثبت فرزندتان را تایید کنید؛ به این ترتیب او احساس می کند به عنوان عضوی از یک گروه، مورد قبول است. متفاوت بودن اغلب دشوار است و بچه ها از مورد پذیرش قرار گرفتن در جمع، بسیار خوشحال می شوند. فرزندتان به دلیل اینکه نمی خواهد با همسالانش تفاوت داشته باشد، تلاش می کند به آنها شباهت پیدا کند. احساس تعلق، یعنی تلاش برای شبیه بودن و نه تلاش برای متفاوت بودن. تعلق یعنی نادیده گرفتن احساس خاص بودن و تفاوت داشتن با دیگران.

۱۲. به فرزندتان نشان دهید که چطور افراد مختلف، از طریق فرهنگ، مذهب، آموزش، جنس، سن و علایق، به یکدیگر پیوند می خورند. در جمع و با هم بودن، به بچه ها هویت می دهد.

۱۳. به فرزندتان نشان دهید که چطور همه افراد به یکدیگر نیاز دارند تا از هم مطالب مختلف را یاد بگیرند، به هم آموزش دهند و به هم کمک کنند.

۱۴. فرزندتان را تشویق کنید تا در کارها و فعالیت های اجتماعی مشارکت داشته باشد. با بخشیدن لباس های قدیمی، اسباب بازی و پول به دیگران، او را در کمک به نیازمندان شرکت دهید. خودتان نیز در فعالیت های اجتماعی فعال باشید و فرزندتان را در کارهای گروهی مثل عیادت از بیماران، جمع آوری زباله و کمک به افراد بی خانمان مشارکت دهید. شما از این طریق به او نشان می دهید که چطور می تواند برای دیگران سودمند باشد.

۱۵. به فرزندتان آموزش دهید که او تنها جزو خانواده نیست، بلکه عضوی از یک شهر، کشور و در نهایت عضوی از این سیاره و جهان هستی است و هر رابطه ای، امتیازات و مسئولیت های خاص خودش را دارد.

راز/ شماره ۳۲/ نيمه دوم شهريور ماه ۹۲/ شمس الدين حسيني/ صفحه ۹۰