اشاره:
«حاج حسین سلیمانی» از جمله محافظان بیت حضرت امام خمینی(ره) بود. خاطرات وی که در سال ۱۳۸۷ از سوی مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر شده است حاوی نکات جالبی از زندگی آن بزرگمرد تاریخ معاصر جهان است. گوشهای از این خاطرات که مربوط به روزهای آخر است در چند قسمت به شما تقدیم میشود:
* محل دفن امام
«حاج احمد آقا» از حدود شش، هفت ماه قبل برای این منظور برنامهریزی کرده بود و وقتی که بیماری امام مطرح نبود، چند بار برنامهی مسافرتهایی را ترتیب دادند که بنده هم حضور داشتم. بارها سه نفری(با حضور آقای انصاری) در مسیر جاده قم - تهران به پیشنهاد حاج احمد آقا به " کوشک نصرت " حدود ۳۰ کیلومتری قم رفتیم. وقتی به روستا رفتیم، ایشان از من خواستند که فرد کشاورزی را که درآن حوالی مشغول کار بود، صدا کنم و حاج احمد آقا سؤالاتی را از کشاورز در خصوص زمینهای آن ناحیه و جادهی منتهی به روستا و ریل راهآهن و حتی وضعیت کوههای اطراف پرسیدند. حاج احمد آقا عمامهشان را برداشته
بود و کشاورز مزبور ایشان را نشناخت.
بعد به اتفاق حاج احمد آقا چرخی در محوطه زدیم. من هنوز نمیدانستم که ایشان چه هدفی در سر دارند و قصه چیست؟
روستای مزبور دقیقاً نزدیک جایی واقع شده بود که اکنون " پادگان منظریه " و فرودگاه نظامی است و وقتی که از تهران به قم میرویم، در سمت راست و جادهی قدیم قم تهران قرار گرفته است.
بعد از یکی دو هفته، مجدداً و این بار به اتفاق «آقای محمد علی انصاری» به آنجا رفتیم. با فرماندار وقت قم «آقای خلیلیان» هماهنگ کرده بودند و ایشان هم حضور داشت. معلوم شد قصد حاج احمد آقا این است که محل دفن امام را مشخص کند. این قصد و غرض را هم تنها با آقای انصاری در میان نهاده بود. ولی در حضور فرماندار قم اینگونه عنوان شد که ما قصد داریم در این مکان " مؤسسهی فرهنگی تنظیم و نشر آثار امام " را بنا کنیم(یعنی دقیقاً آنچه در حال حاضر اتفاق افتاده است). صحبت فرودگاه هم مطرح شد و عنوان شد که اختصاصی در اختیار مؤسسه باشد.
یک بار دیگر هم به آنجا رفتیم و این بار حدی را تعیین کردند. در نوبت بعد که به آنجا سر زدیم، مشاهده کردم که لودر و بولدوزر مشغول کار است و محوطه را دیوارکشی میکنند.
وقتی در ساعتهای آخر حیات امام، جلسهی سران نظام برگزار شد، حاج احمد آقا مطرح کرد که چنین جایی در " کوشک نصرت " قم وجود دارد و ما مقدماتش را انجام دادهایم؛ ولی هنوز آماده نشده است و تنها حدودش را مشخص کردهایم. حاج احمد آقا حتی گفتند: «میخواستیم در آنجا بارگاهی را برای حضرت امام آماده کنیم که اگر ایشان خدایناکرده به رحمت خدا رفتند، آنجا مهیا باشد».
حتی یک بار در ماشین با حاج احمد آقا بودیم و ایشان این مطلب را ابراز کرد که: «من یک مسألهی شرعی از آقا پرسیدم که آیا میشود میت مسلمان به گونهای در قبر بگذاریم که چهرهاش را همیشه بتوان مثلا به وسیله ی انعکاس از طریق آینه و نور رویت کرد؟». حاج احمد آقا افزود: «من برنامهام این بود که اگر این کار مجاز باشد، در خصوص حضرت امام این سیستم را پیاده کنیم و قبری بسازیم که اگر خدایناکرده ایشان از میان ما رفتند، بتوانیم همیشه چهرهی ایشان را ببینیم. ولی امام در پاسخ فرمودند این کار جایز نیست و ما هم منصرف شدیم».
در جلسه سران نظام در ساعات آخر حیات امام وقتی حاج احمد آقا این صحبت را مطرح کرد که به نظر من " کوشک نصرت " برای دفن امام مناسب است، یکی از آقایان این کار را صلاح ندانست و گفت: «آنجا در حال حاضر بیابان و فاقد هر گونه امکانات و تأسیسات است. یقیناً ما بعد از رحلت امام، یک تشییع جنازهی چند میلیونی داریم و هیچ امکاناتی برای انتقال افراد به آنجا نداریم و حتماً با یک مشکل بزرگ مواجه میشویم».
واقعیت هم این بود که در آنجا کاری انجام نشده بود و تنها به حصار کشی خاکی بسنده کرده بودند.
یکی دیگر از آقایان " حرم حضرت معصومه(س) " را برای دفن امام پیشنهاد کرد و ظاهرا «آقای موسوی اردبیلی» هم " مدرسه علمیه معصومیهی قم " را برای این منظور مناسب دانست. یکی دیگر از آقایان از " جمکران " یاد کرد.
در نهایت قرار شد مدفن امام ترجیحاً در تهران و در کنار شهدا و در بهشت زهرا باشد تا در هنگام بازدید مسؤولان و میهمانان خارجی، دسترسی به آن آسان باشد. اما در اینکه کدام قسمت از بهشت زهرا باشد، بحثبود. بعضی از افراد، وسط قطعهی شهدا یا کنار قبر «مرحوم آیت الله طالقانی» را مناسب اعلام کردند.
ظاهراً آقاي طباطبايي شهردار وقت تهران كه در آن جلسه حضور داشت، آن روز يا بعداً پيشنهاد داده بود كه قطعهاي در كنار بهشت زهرا وجود دارد كه براي اين منظور ايدهآل است. (دقيقاً همين مكان فعلي مزار امام). در نهايت اين مكان بهترين مكان براي خاكسپاري حضرت امام تشخيص داده شد.
