گروه اجتماعی- هنگامی که از مشکلات این پایتخت شلوغ و دردنشت خسته می شویم گلایه های خود را به شکل راه حل عنوان می کنیم. این تصویری است که بارها از زبان تهرانی ها در مترو، بی آر تی یا در نقاط دیگر شهر شنیده ایم که می گویند چرا این محله اینقدر اتوبوس کم دارد؟ چرا این خیابان اصلاح ترافیکی نمی شود؟ چرا طرح زوج و فرد؛ شبکه حمل و نقل عمومی را توسعه دهید و یکدست کنید ...
به گزارش افکار نیوز؛ این گلایه ها با توجه به این که با زندگی جاری شهروندان در ارتباط است در موارد بسیار زیادی حتی از طرح های کارشناسان می تواند کارگشا تر باشد.
شاید به همین دلیل است که اعضای شورای اسلامی شهر تهران در سال ها و ماه های گذشته با مراجعه به شورایاری ها به عنوان انجمن شهر و منتخب مردم سعی در رصد و بررسی مشکلات محله های مختلف در شهر تهران می کنند.
با بررسی مشکلات در محله های مختلف تهران به ویژه در مناطق 22 و 21 که از یک سو به حومه شهر دسترسی دارند و از سوی دیگر با ضعف دسترسی به حمل و نقل عمومی به ویژه اتوبوس مواجه هستند در می یابیم یکی از دغدغه های تهرانی ها موضوع امنیت است. این موضوعی است که محسن پیرهادی عضو هیئت رییسه شورای شهر تهران و نیز عضو کمیسیون نظارت و حقوقی این شورا نیز بر آن صحه می گذارد.
وی در گفت و گو با افکار نیوز با تاکید بر این که تهرانی‌ها امنیت بیشتری می خواهند، عنوان می کند: البته این به معنای ناامن بودن تهران نیست بلکه مردم سقف امنیت را همواره برای خود نامحدود می بینند. اما مردم همچنان خواهان افزایش ضریب امنیت در پایتخت هستند.
افزایش امنیت برای شهروندان تهرانی موضوعی است که بارها در گفت و گوی افکار نیوز با شورایاری های مناطق مختلف بر آن تاکید و این افراد راه حل آن را تعبیه کانکس پلیس به صورت پراکنده در نقاط مختلف می دانند. اما تامین هزینه بدنه کانکس پلیس آنچنان که شورایاران عنوان می کنند موضوعی است که محل اختلاف نظر بین شهرداری تهران و نیروی انتظامی است.
غافل بودن ناجا از ناامنی برخی مناطق موضوعی است که موسی سهرابی دبیر شورایاری منطقه 19 تهران در گفت و گو با خبرنگار شهری افکارنیوز آن را عنوان می کند و می گوید: چرا باید تمامی موضوعات مربوط به محلات را با تکیه بر شهرداری و بودجه شهرداری برطرف کرد؟یکی از بزرگترین مشکلات ما برای حل مشکلات در منطقه نبود تعامل بین دستگاه های مختلف است. موضوع تامین امنیت که دیگر موضوعی نیست که از شهرداری پیگیری و درخواست کنیم. این موضوع را از ناجا با حضور سرکلانتر پیگیری کرده ایم اما در صورت جلسه این جلسه مشترک ذکر شد بدنه کانکس را شهرداری باید تهیه کند و از همان شرکت و سازنده ای که ما تعیین می کنیم نیز باید بدنه کانکس را خریداری کند.
این در حالی است که درخواست مردم برای افزایش سقف امنیت در محله هایشان تنها محدود به نقاطی همانند شوش و هروی نمی شود بلکه بر اساس گزارش تسنیم اخیرا جولان معتادان مسلح در اتوبان چمران در قسمت پایین و بالای تقاطع همت و ضلع جنوبی مجتمع آتیه‌سازان نیز مشاهده شده.
اما نکته ای که پیرهادی در بررسی محله ها و گفت و گو با شورایاران بر آن تاکید می کند و از وظایف مشترک دولت و شهرداری تهران است افزایش خدمات رسانی سیستم حمل و نقل عمومی است: شهروندان تهرانی در برخی از محله ها با کمبود سیستم حمل و نقل عمومی مواجه هستند و در مراجعاتی که داشته ایم این موضوع را همواره عنوان کرده اند.
با نگاهی به توسعه شهری و سیستم جغرافیایی در نقاط مختلف شهر تهران می بینیم که حتی ساکنان محله های شمالی به دلیل شیب زیاد، کوچه های باریک، توسعه چشمگیر بزرگراهی، تعدد تجاری سازی و بلند مرتبه سازی نیز در بافت درونی محلات با مشکل تردد مواجه هستند.
سید مهدی اعرابی دبیر شورایاری منطقه یک تهران در گفت و گو با خبرنگار شهری افکارنیوز با تاکید بر وضعیتی که در 10 سال گذدشته بر شمیران و محله های شمالی پایتخت تحمیل شده توسعه حمل و نقل عمومی بر روی زمین را برای حل مشکلات ترافیکی و نیز جابجایی شهروندان در شمال پایتخت بی فایده می داند و می گوید: مشکل محله های شمالی تهران نه بر روی زمین بلکه از زیر زمین با توسعه خطوط مترو از غرب به شرق شمیران مرتفع می شود زیرا شبکه معابر در شمال تهران در سال های گذشته حداقل باید تا 10 برابر افزایش می یافت تا ساخت و سازهای فعلی معنا داشته باشد.در نتیجه جایی برای توسعه حمل و نقل عمومی نیست.
اما اگر نسخه حل مشکل شهروندان در شمال شهر توسعه مترو است، با توجه به نیاز ساکنان جنوب به دسترسی به حومه شهر و نیز توسعه بزرگراهی در غرب شهر توسعه تعداد اتوبوس های و نیز تعریف خطوط تاکسیرانی جدید می تواند راهگشا باشد. این در حالی است که به گفته احمد دنیامالی رییس کمیسیون عمران و حمل و نقل شورای اسلامی شهر تهران از ظرفیت اتوبوس های موجود در شهر تهران تعداد 2 هزار دستگاه آن فرسوده است.
این وضعیت باعث شده شهرداری تهران به گفته پرویز سروری رییس کمیسیون حقوقی و نظارت شورای اسلامی شهر تهران به وصله و پینه اتوبوس ها برای خدمات رسانی بهتر به شهروندان دست بزند: توسل به وصله و پینه کردن در مشکل کمبود حمل و نقل شهری باعث می شود نه تنها کار پیش نرود بلکه در نقاطی که کار در حال پیش رفتن بود با اختلال مواجه شویم.
نیاز غرب و جنوب تهران به اتوبوس برای حمل و نقل عمومی را نیز ناصر امانی در گفت و گو با افکار نیوز تایید می کند و می گوید: در این میان غرب تهران علاوه بر اتوبوس، به توسعه خطوط مترو نیز نیاز دارد.
اما رهایی تهرانی ها از معضل اتوبوس های فرسوده و کسری اتوبوس را هر چند شهرداری تهران با روش هایی همانند بی او تی و نیز پِر کیلومتر برای حضور بخش خصوصی در تامین اتوبوس در حالی پیگیری است اما طبق قانون 82.5 از سهم اتوبوس هر کلان شهر را دولت باید تامین کند. موضوعی که سال ها است محل اختلاف نظر بین دولت و شهرداری تهران است که با سهم دولت از بودجه مترو عمق و چالش بیشتری می یابد.
بر کسی پوشیده نیست که تهرانی ها علاوه بر موارد مذکور همواره از آلودگی هوا و نیز آلودگی صوتی هم گلایه داشته اند. بدیهی است توسعه خطوط مترو و نیز گسترش تعداد اتوبوس ها می تواند مرهمی بر این دو نوع آلودگی کشنده نیز باشد.
شورایاری ها به عنوان بازوهای مشورتی اعضای شورای شهر و نیز سایر مدیران شهری عنوان می کنند همچنان مردم دغدغه توسعه فضای سبز را در محلات خود دارند اما شهرداری تهران با نگاهی به وضعیت خشکسالی در سال های اخیر و تشدید آن در سال های آینده همچنان نتوانسته است برای فضای سبز موجود راه حلی را بیاندیشد که آب کمتری را از سهم نسل های آینده کم کند. از سوی دیگر تلاش شهرداری برای توسعه خطوط مترو و نیز اتوبوس که به دلیل پرداخت نشدن سهم دولت در این حوزه در سال های گذشته نتوانسته است، موثر باشد؛ باعث شده شهرداری نتواند در حوزه هایی همانند افزایش سرانه سلامت و توسعه کافی سرانه ورزشی به عنوان دغدغه دیگر تهرانی ها، موثر عمل کند.
اما آیا نسخه اداره تهران محله به محله و نقطه به نقطه است؟ با نگاهی به جنس مشکلات در محله های مختلف شهر تهران در می یابیم با تامین بودجه می توان به جنگ کمبود اتوبوس و مترو رفت، می توان در این صورت آلودگی ها را مهار کرد، روش های نوین آبیاری را طراحی و اجرا کرد و شهر را پر از ورزشگاه و کانکس های پلیسی کرد که حتی خود شهرداری هزینه آن را می دهد. اما این اعتبار باید به چه صورت برای شهر فراهم شود هنگامی که هر سازمان و دستگاه در این شهر ساز خود را می زند. به جد می تواند گفت نسخه درمانی قطعی برای بهبود دردهای تهران مدیریت یکپارچه شهری است که در قالب آن شهر بتواند برای خود درآمدزایی کند و با آن درآمدها بی نیاز از کمک های دولت خود را اداره و مدیریت کند، مدیریتی که در آن دیگر خبری از چندباره کاری، اتلاف بودجه و انرژی از شهر نباشد. راهی که بسیاری از کلان شهر ها سال ها پیش رفته و طعم خوش سود آن را چشیده اند.
اما این شهر نمی داند تا زمان تحقق این نوع از مدیریت منظم و یکپارچه باید با مشکلات و معظلات خود چه کند؟
لیلی موسوی
