اصل داستان چیست؟ اینکه خبرنگاران در کشور ما، هیچ ملجا و پناهگاهی ندارند؛ انجمن ها و تشکل های مطبوعاتی هم اغلب با نگاه سیاسی، تنها نماینده طیف خاصی از اهالی مطبوعات هستند؛ در حالی که اعضای هر صنفی در این کشور، سندیکا یا سازمانی دارد که هم مرجع حل اختلاف است و هم نهاد تصمیم گیر و تصمیم ساز.
حالا اما بعد از سالها، قرار است خبرنگاران هم صاحب سازمانی حرفه ای شوند تا هم مانع برخوردهای سلیقه ای و دستوری از بالا به پایین شود و هم عامل تشخیص سره از ناسره.
قطعا شکل گیری چنین سازمانی، آنهم بعد از سالها کش و قوس، با مشکلات و موانعی روبرو خواهد بود و بازهم قطعا بعد از تشکیل هم مشکلات و اصلاحاتی نیاز دارد اما کدام عقل سلیم دوراندیش است که وجود یک نهاد صنفی را بر عدم وجودش ترجیح دهد؟
معلوم نیست این خط هماهنگ برخی روزنامه ها مبنی بر حمله سنگین به این سازمان از کجا هدایت می شود که همزمان بی بی سی و من و تو هم برایش جشن می گیرد و آن را تقویت می کند؟
مگر نه این است که امنیت شغلی، مهمترین دغدغه خبرنگاران و اهالی رسانه در ایران است؛ خب وجود چنین سازمانی حداقل منفعتی که دارد جلوگیری از همین بی ثباتی کاری است. حالا اگر عده ای از روزنامه نگاران عزیز با برخی مواد و مفاد آن زاویه دارند؛ چرا شکل گیری این سازمان را به طور کامل زیر سوال می برند؛ آنهم سازمانی که همه دلسوزان و پیشکسوتان عرصه مطبوعات، وجودش را غنیمت می شمارند.
با این همه، باید اذعان کرد که این لایحه باید سریع تر در صحن علنی مجلس، به بحث و بررسی گذاشته شود؛ آنجا نظرات کارشناسی و انتقادها و اصلاحات مدنظر تمامی روزنامه نگاران شنیده و اعمال شود تا هرچه زودتر، روزنامه نگاران شریف و سختکش این مرزوبوم صاحب خانه ای صنفی شوند که با تغییر دولت ها و سیاست ها، آشفتگی بر دامن خانه شان سایه نیافکند.
امیدوارم دوستان و همکارانم در دانشگاه و رسانه، اولا پیش نویس این لایحه را دقیق بخوانند وثانیا در فرصت باقیمانده تا نهایی شدن و طرح در مجلس، به غنای آن بیافزایند و دغدغه ها و ایرادات خود را نیز مطرح کنند چرا که توقف این لایحه، یعنی فراموشی تا ابد؛ چرا که بعید است بعد از هیاهوی اینگونه، هیچ دولتی، دوباره سراغ این طرح و ساماندهی صنفی برود.
یادمان باشد که ما می خواهیم سازمانی وجود داشته باشد که در همه حال، پناه ما باشد؛ نمی خواهیم بی صاحب باشیم!
مصطفی صبوری
کارشناس ارشد ارتباطات
