به گزارش افکارنیوز، پایگاه تخصصی اویل پرایس طی گزارشی با انتقاد از سیاست تحریم ایران تاکید کرد این سیاست برای غرب تبعات زیادی دارد و نتیجه عکس خواهد داشت.
این گزارش نوشت: اعضای مجلس نمایندگان آمریکا قصد دارند، تابستان امسال حلقه تحریم ها علیه ایران را تنگ تر کنند و صادرات نفت این کشور را بیش از پیش کاهش دهند. در حالی که مجلس نمایندگان همچنان در حال بررسی جزئیات این اقدامات است، تحلیلگران معتقدند هدف نهایی از این اقدامات، قطع کل صادرات نفت ایران است.
نگرانی ما این است که تحریم های جدید، اگر موثر واقع شود، آمریکا و اتحادیه اروپا را در وضعیت اقتصادی بدتری نسبت به آنچه که آنها قبل از تحریم ها قرار داشتند، گرفتار کند، زیرا در این صورت قیمت جهانی نفت افزایش خواهد یافت.
باید دید ما در مورد چه میزان کاهش صادرات نفت صحبت می کنیم؟ بر اساس آمارهای اداره اطلاعات انرژی آمریکا و بی پی، صادرات نفت ایران در فاصله سال های ۱۹۹۲تا ۲۰۱۱، روزانه ۲.۵ میلیون بشکه بوده است. صادرات نفت ایران به ۱.۷ تا ۱.۸میلیون بشکه در روز کاهش یافته است. بر اساس آمارهای اوپک، صادرات نفت ایران(نفت خام و فرآورده های نفتی) اخیرا در ماه می ۲۰۱۳ به حدود ۱.۵ میلیون بشکه در روز کاهش یافته است.
اگر هدف نهایی از تحریم ها قطع کل صادرات نفت ایران باشد، آیا کاهش ۲.۵ میلیون بشکه در روز نفت از بازار نسبت به سال ۲۰۱۱، و یا ۱.۵ میلیون بشکه در روز نسبت به ماه می ۲۰۱۳، تاثیری منفی بر بازار نمی گذارد؟ قیمت نفت یک بار در گذشته به دلیل اختلال در عرضه نفت افزایش یافته است. چرا این بار نباید چنین اتفاقی رخ دهد؟ آیا ما با این تحریم ها در حقیقت به خودمان ضربه میزنیم یا به ایران؟
این گزارش افزود: استدلال ما این است که منابع کافی برای پر کردن جای خالی نفت ایران وجود ندارد. عربستان احتمالا تا حدی ظرفیت ذخیره تولید در اختیار دارد. اما اگر ببینیم که عربستان در گذشته قادر به تولید چه میزان از ظرفیت ذخیره خود بوده، مشاهده خواهیم کرد که در کوتاه مدت، حجم آن به حدود ۶۰۰ هزار بشکه در روز می رسد که اصلا برای جبران کمبود ناشی از حذف نفت ایران از بازار کافی نیست. عربستان ادعا می کند که ظرفیت تولید روزانه ۱۲.۵ میلیون بشکه نفت را دارد، اما تولید نفت این کشور در سال های اخیر هرگز به این میزان نزدیک نشده، و همین مسئله تردیدهایی را در خصوص قابل اعتماد بودن
ادعای عربستان مطرح می سازد.
اما عراق چطور؟ آیا می توان نفت عراق را جایگزین نفت ایران کرد؟ عراق صادرات نفت خود را اندکی افزایش داده و در سال ۲۰۱۲، صدور نفت خود را به میزان ۳۲۶ هزار بشکه در روز بالا برده است. بر اساس هدف گذاری آژانس بین المللی انرژی، تولید نفت عراق تا سال ۲۰۲۰ به ۶ میلیون بشکه در روز خواهد رسید. در این صورت عراق روزانه ۴.۵ میلیون بشکه نفت صادر خواهد کرد. حتی اگر این میزان افزایش تولید برای عراق را قابل حصول ارزیابی کنیم، عراق تا سال ۲۰۲۰، باید هر سال ۲۸۳ هزار بشکه در روز به صادرات نفت خود بیافزاید. مسلم است که این میزان تدریجی افزایش صادرات نفت عراق، نمی تواند خلا ناشی از کمبود
۱.۵ میلیون بشکه ای نفت ایران در بازار را پر کند.
این گزارش افزود: آیا افزایش صادرات نفت آمریکا می تواند این خلا را پر کند؟ اگر به آمارهای واقعی نگاه کنیم، آمریکا همچنان یکی از اصلی ترین وارد کنندگان نفت است. اروپا نیز هر روز به میزان بیشتری به واردات نفت وابسته می شود. بنابراین، حتی اگر نیاز آمریکا به واردات نفت کاهش یابد، نیاز اروپا به انرژی در حال افزایش است و کشورهای آسیایی به خصوص هند و چین نیز برای ادامه مسیر توسعه تشنه انرژی بیشتری هستند. بنابراین از دست رفتن بخشی از منبع تامین نفت کشورهای وارد کننده را دچار مشکل می کند و قیمت نفت را مجددا افزایش می دهد.
اما چه کشورهایی بیشترین آسیب را از بالا رفتن قیمت نفت می بینند؟ بدون شک، کشورهای عمده وارد کننده نفت از جمله آمریکا، اتحادیه اروپا و ژاپن بزرگترین بازندگان این تحریم ها خواهند بود. تجربه سال های گذشته این مطلب را به اثبات می رساند. قیمت نفت از سال ۲۰۰۵ تا کنون در مسیری صعودی قرار گرفته است. این روند منجر به کاهش مصرف در کشورهای واردکننده نفت شده است. کشوهایی که مصرف نفت آنها از سال ۲۰۰۵ کاهش یافته، همان هایی هستند که گرفتار بحران اقتصادی شده اند.
بر اساس این گزارش اگر قیمت نفت افزایش یابد، پول بیشتری از کشورهای وارد کننده نفت به سمت کشورهای صادر کننده نفت روانه خواهد شد. صادرکنندگان نفت نظیر اعضای اوپک، از آن روند سود خواهند برد.
ایران از این مسئله سودی نخواهد برد. اما اگر در این مدت ایران به میادین نفتی خود استراحت بدهد، می تواند در آینده میزان استخراج نفت خود از این میادین را افزایش دهد و با برداشته شدن تحریم ها و بالا بودن قیمت نفت، سود خوبی از افزایش صادرات نفت خود به دست بیاورد. همچنین میادین نفتی سایر کشورها نیز در این مدت تحلیل خواهد رفت و بنابراین، ایران موقعیتی بهتر از آنچه که هم اکنون در اختیار دارد، به دست خواهد آورد.
