به گزارشافکارنیوز،یک دو هفته‌ای است افزایش قیمت گوجه‌فرنگی در بازار علاوه بر اینکه سفره مردم را کوچکتر کرده دستاویز سیاسی برای برخی هم شده است و فرصتی هم مهیا شده که حرفهای نگفته زیادی از پس قیمت گوجه گفته شود.
اما آیا دولت می‌تواند با این افزایش قیمت در فصلی که این محصول تولید نمی‌شود مقابله کند، مردم چه نقشی می‌تواند داشته باشد و راهکار چیست؟
واقعیت این است که گوجه‌فرنگی محصول منطقه گرم است یعنی این محصول که امروزه به عنوان بخشی از غذای مردم دنیا شده است حداقل ۶ ماه دمای بالاتر از ۲۰ درجه را باید تجربه کند تا محصول مناسب داشته باشد اما آیا در این فصل چنین دمایی هست تا این محصول به بار بیاید؟
اگرچه تولید گلخانه‌ای تا حدودی می‌تواند به این نیاز پاسخ دهد اما واقعا تامین گوجه‌فرنگی ۷۵ میلیون نفر جمعیت در گلخانه کار بسیار دشواری است زیرا تولید به این شکل هم محدودیت‌هایی دارد که به راحتی نمی‌توان سخن از تامین به روش گلخانه‌ای گفت.
کسانی که توقع دارند در این فصل سال گوجه‌فرنگی تازه داشته باشند توقع بجایی نیست اما راه‌هایی وجود دارد که قیمت این محصول به این اندازه بالا نرود و نیاز مردم هم به راحتی تأمین شود، این راز را زنان روستایی بهتر می‌دانند.
سؤال این است آیا در این فصل فرآورده‌های گوجه‌فرنگی مانند رب در بازار نیست که نیاز خانواده‌ها را تأمین کند؟ پس چه لزومی است که این همه تقاضا برای گوجه‌فرنگی زیاد باشد و این چنین قیمت بالا رود،
بالا رفتن قیمت به دلیل کاهش عرضه و ثابت ماندن تقاضا است، همین دو ماه پیش کشاورزان التماس می‌کردند تا گوجه‌فرنگی را کیلویی ۲۰۰ تومان از آنها بخرند اکنون با افزایش ۴۵ برابری به ۱۰ هزار تومان رسیده است.
آیا واقعاً گوجه‌فرنگی تولیدی کشور کم است، که چنین افزایش قیمتی را رقم بزند؟ آمارها نشان می‌دهد در ایران سالانه ۵ میلیون تن گوجه‌فرنگی تولید می‌شود و با احتساب سرانه مصرف ۵۰ کیلوگرم که بسیار رقم بالایی است برای هر فرد ایرانی سالانه ۱۷ کیلوگرم علاوه بر تأمین نیاز اضافه می‌ماند.
بنابراین می‌شود در طی سال با تبدیل این محصول به فرآوری‌های آن، میزان عرضه را در طول سال تقریباً یکنواخت کرد. فرآوری‌هایی از جمله رب گوجه‌فرنگی، شورآب گوجه‌فرنگی و ورق‌های خشک کرده گوجه‌فرنگی.
میزان انبارداری این محصول کم است و معمولاً در انبارهای صنعتی بیش از ۳۰ روز نمی‌ماند و به همین دلیل است که اگر چه ایران بر اساس فائو جایگاه پنجم تولید گوجه‌فرنگی دنیا را دارد اما همچنان در این فصل از سال همواره با افزایش قیمت مواجه است اما رازی که زنان روستاییان می‌دانند شاید راهگشا باشد، رازی که سالها در روستاها استفاده می‌کنند و تا زمان برداشت فصل بعد نیازی به گوجه‌فرنگی بازار ندارند.
زنان روستانی چه کار می‌کنند؟
*راز زنان روستایی برای مقابله با گوجه فرنگی ۱۰ هزار تومانی
در آخرین زمان فصل برداشت که معمولاً شهریور است گوجه‌فرنگی‌ها را کال(نارس) برداشت می‌کنند، گوجه‌فرنگی‌های کال را در انبارهایی یک لایه کاه و یک لایه گوجه‌فرنگی می‌ریزند. محصول به تدریج در شرایط متعادل دمایی انبار رسیده و به تدریج مصرف می‌شود با این شرایط گوجه فرنگی تا ۲ ماه هم امکان نگهداری دارد.
از سوی دیگر گوجه‌های رسیده را تبدیل به رب می‌کنند و در تمام فصولی که گوجه‌فرنگی رسیده و تازه در دسترس نیست استفاده می‌کنند. همچنین زنان روستایی دبه‌های بزرگ را از گوجه‌فرنگی پر می‌کنند و با آب نمک پر می‌کنند و گوجه فرنگی به صورت شور تا برداشت محصول بعدی برای آنها قابل استفاده است.
روش دیگری که زنان روستایی برای بی‌نیازی از خرید گوجه‌فرنگی انجام می‌دهند خشک کردن ورق‌های گوجه‌فرنگی است که بعد از اینکه نمک زدند در معرض آفتاب قرار می‌دهند تا خشک شود این محصول فرآوری شده بدون اینکه خراب شود در انواع غذاهای روستاییان استفاده می‌شود.
به هر حال به نظر می‌رسد شرایط گرانی حاکم بر بازار گوجه‌فرنگی در ماه دوم پاییز اگر چه بخشی به صورت اجبار است چرا که فصل تولید این محصول نیست اما بخش زیادی از آنها با تدبیر مناسب و مهمتر از همه فرهنگسازی مردم قابل جبران خواهد بود.
دولت می‌تواند کشت محصولات گلخانه‌ای را توسعه دهد که در شرایط بحران آبی برای کنترل مصرف آب مناسب است و هم درآمد زیادی نصیب کشاورزان می‌شود چرا که آنها در این فصل سال که معمولاً زمان بیکاری‌شان است شغل جدیدی خواهند داشت. اما باید در نظر داشت که همه نیاز با گلخانه تامین نخواهد شد.
از سوی دیگر به مردم فرهنگسازی کند که در این فصل از فراوریهای این محصول استفاده کنند..
و مهمتر از اینها حتما با زنان روستایی مشاوره کند!
