به گزارش افکارنیوز به نقل از پرس تی وی، اين اظهارات در زماني بيان ميشود که کنفرانس بينالمللي افغانستان در توکيو در حال بررسي کمکهاي بينالمللي به اين کشور جنگزده است. نمايندگان حدود ۷۰ کشور و سازمان در اين نشست دو روزه که روز يکشنبه (۱۸ تير) آغاز شد حضور دارند.

این کنفرانس ۱۶ میلیارد دلار کمک به افغانستان را تایید خواهد کرد؛ کمکی که اهداکنندگان بین‌المللی متعهد به پرداخت آن شده بودند و قرار است کابل آن را برای چهار سال آینده دریافت کند.

افغان‌ها شدیدا به این کمک برای بازسازی کشورشان نیاز دارند. اما این اهداکنندگان نیز خواستار تضمین محکم از مقامات افغانستان هستند برای این که این پول صرف بهبود حکومت و مبارزه با فساد شود.

این کنفرانس تقریبا سه هفته پس از نشست جهانی کابل برای برقراری ثبات در این کشور جنگ‌زده و افزایش همکاری‌های منطقه‌ای برگزار می‌شود.

پس از ۱۱ سال از تجاوز امریکا به افغانستان، ناامنی در سراسر این کشور با وجود حضور تقریبا ۱۳۰ هزار نیروی خارجی رو به افزایش است.

براساس گزارش فوریه سازمان ملل، سال ۲۰۱۱ مرگبارترین سال برای غیرنظامیان افغان بوده است. میزان مرگ در این سال نسبت به سال گذشته هشت درصد افزایش داشته و در مقایسه با سال ۲۰۰۷ دو برابر شده است.

شبکه پرس تی‌وی با محمد داود میراکی، کارشناس افغانستان در این باره گفت‌وگو کرده است.

پرس تی‌وی: به نظرتان درباره این که کنفرانسی از این نوع چگونه می‌تواند به شرایط افغانستان و زندگی افغان‌ها کمک کند؟

میراکی: مشکل این است که از سال ۲۰۰۲ ادعا شده است که ظاهرا حدود ۶۰ میلیارد دلار برای کمک به توسعه و بازسازی به افغانستان داده شده است، اما دو مشکل وجود دارد.

اول موضوع تعهد است. تعهد لزوما به معنای این نیست که عملی شود. به معنای این نیست که استفاده شود یا به خود کشور داده شود؛ بلکه یک تعهد است و هیچکس نمی‌داند اجرا می‌شود یا خیر.

دومین مشکل این است که این پول معمولا ۲۳ درصد از کل آن طی ۱۰ تا ۱۱ سال گذشته به دولت افغانستان داده شده است، این(۲۳ درصد) بیشترین مقدار است. بقیه آن توسط شرکت‌ها و اهداکنندگان بین‌المللی و کارشناسان گران‌قیمت استفاده شده است و این پول فقط از جیبی به جیب دیگر رفته است؛ نه چیز دیگری. هیچ مقداری از این ۶۰ میلیارد که به افغانستان آمد به هیچ شکلی بر مردم افغانستان تاثیر مثبتی نگذاشته است. در حقیقت فقط به امریکایی‌ها، اروپایی‌ها و شرکت‌های دیگر کمک کرده است که نفع ببرند. ماجرا این است.

پرس تی‌وی: در زمینه امریکا به نظر شما تاکنون این تجاوز چه تاثیراتی داشته است؛ درحالی که امریکا درباره طرح بعد از عقب‌نشینی در سال ۲۰۱۴ صحبت می‌کند هنگامی که در حقیقت برای ماندن در افغانستان پس از مهلت ۲۰۱۴ برنامه‌ریزی می‌کنند؟


میراکی: اول این که کل موضوع این است که بفهمیم اشغال و تجاوز پشت اشغال و تجاوز صورت گرفت … همه آن‌هایی که با این کشورها و مردمش همکاری کردندT آن‌ها در واقع برای کشتن مردم به این کشور آمده‌اند. می‌دانید که اشغال چیزی نیست جز محروم‌سازی مردم.

و البته افراد در روند کار برای رسیدن به همه اهداف باید بذرهایی بکارند و نتیجه آن این طرحی است که می‌خواهد بعد از ۲۰۱۴ در افغانستان بمانند. آن‌ها ۱۰،۱۲ سال اینجا هستند و می‌خواهند اینجا بمانند.

آن‌ها آشکارا مدافع جنگ هستند. ایده کلی این است که هیلاری کلینتون گفت، ما آن‌جا برای هدف قرار دادن طالبان و عمل کردن مانند عاملی علیه نیروهای طالبان در حمایت ظاهری از نیروهای افغان هستیم، اما این بعد از ۲۰۱۴ نیز قرار است نیز برای مردم افغان مصیبت‌بار خواهد بود.

اما مشکل این است که نیروهای جماهیر(شوروی سابق) قدرت بیشتری داشتند و حدود ۲۰۰ هزار نیرو در افغانستان داشتند. در افغانستان ما درباره خصوصا درباره مردم پشتو صحبت می‌کنیم؛ مردم پشتو علیه امریکایی‌ها مبارزه کرده‌اند، دیگر اقلیت‌های افغان از صمیم قلب با دیکته‌های آن‌ها همکاری کرده بودند.

بنابراين آنها ميتوانند هر چيزي را که ميخواهند داشته باشند اما در نهايت به زانو در خواهند آمد. در واقع آنها از هم اکنون به زانو درآمدهاند اما به آن اعتراف نکردهاند. اعتراف نکردن به معناي اين نيست که درست است.