سرویس بین الملل افکار نیوز - در سال ۱۹۶۰ سومالی به صورت متحد درآمد و دارای استقلال شد. در آن زمان این کشور منطقه استراتژیک آفریقا به شمار می آمد.
به گزارش سرویس بین الملل افکار نیوز به نقل از عرب نیوز، سومالی دارای بیشترین ساحل با دریا را در آفریقا دارد و ماهی گیری در کنار گردشگری از منابع بسیار مهم درآمدی این کشور محسوب می شود. در دوران اوج جنگ سرد، سومالی با توجه به سوق الجیشی بودن موقعیت جغرافیایی اش مورد توجه ابرقدرتهای شرق و غرب قرار گرفت به همین دلیل است که در دهه هفتاد این کشور بزرگترین ارتش آفریقا را داشت.
با استقلال سومالی در سال ۱۹۶۰، نخستین رئیس جمهور این کشور عبدالله عثمان چهره ای کاملا شناخته شده جهانی بود. در ۲۱ اکتبر ۱۹۶۹ طی یک کودتا ژنرال محمد زیاد بری به قدرت رسید..
در آن زمان سومالی در میان کشورهای آفریقایی موقعیتهای ممتازی داشت. این کشور هم از نظر نظامی و هم از نظر اقتصادی از شکوفایی خوبی برخوردار بود و می توانستند ابرقدرتها را با مشکل مواجه سازند. در سال ۱۹۷۴ رئیس جمهور سومالی رئیس سازمان اتحادیه اروپا بود.
در سال ۱۹۹۱ همه چیز ناگهان تغییر کرد، رئیس جمهور برکنار و آتش جنگ داخلی شعله ور شد، جنگی که تا هم اکنون ادامه دارد.
اکنون سومالی فقیرترین، خطرناکترین و بی ثبات ترین کشور جهان است. هیچ قانونی بر این کشور حکمفرما نیست. امروز شاهد کودکان گرسنه و مادران بیمار و البته احزاب درگیر جنگ هستیم. چرا باید کشوری که دارای چنین منابع غنی است از گرسنگی رنج ببرد.
خاک حاصلخیز سومالی می تواند کل مایحتاج گندم خاورمیانه را تامین کند. اکنون همه کشورهای دنیا می خواهند به گرسنگان این کشور کمک کنند. کشورها کمکهای خود را با کشتی به آنجا می فرستند اما اکثر آنها از اینکه به دام دزدان دریایی بیافتند وحشت دارند.
سوال اینجاست که چگونه باید مواد غذایی را به آنجا رساند؟ آیا کمک ها به دست گرسنگان می رسد یا شبه نظامیان آن را غارت می کنند؟ چرا سومالیایی ها سلاح بر زمین نمیگذارند و به جای خرید مهمات به کمک هم نمی شتابند؟ در این زمان که اکثر کشورها با بحران اقتصادی دست و پنجه نرم می کنند هیچکس جز خود سومالیایی ها نمی توانند به خودشان کمک کنند و دوباره تبدیل به کشوری قدرتمند و آباد شوند.
اکنون این سوال پیش می آید که چرا باید در کشورهای مسلمانی که دارای رودخانه، خاک حاصلخیز، مواد معدنی و نیروی کار فراوان است قحطی و گرسنگی رخ بدهد؟
چرا ما باید شاهد قحطی و خشکسالی در سومالی، کمبود مواد غذایی در مصر، مغازه های خالی در لیبی حتی در دوران اوج قیمت نفت و شورش در اکثر کشورهای مسلمان باشیم؟
اکنون سودان محتاج کمک های بین المللی است اما بعد چه خواهد شد؟ آیا طرفهای درگیر اسلحه را کنار گذارده ، زمینهایشان را شخم می زنند و مدارس را برپا می کنند؟
