روزنامه جوان در تحلیلی خاطرنشان کرد: دولت یازدهم که با شعار تدبیر و امید روی کار آمد قرار بود نه با داس و نه با اتوبوس به جان مدیریت‌ها بیفتد و در عین حال امید را به بخش‌های مختلف اقتصادی بازگرداند، اما در عمل آنچه می‌توان در کارنامه بیش از هزار روزه این دولت یافت، عملیات روانی و تلاش از کیان واژه امید با تدبیر حمله به دولت قبل است. وگرنه نگاهی به روش‌های مظلوم‌نمایی در خون جگر خوردن شب‌های پرداخت یارانه به عنوان مصیبت عظمی و توزیع محدود سبد کالا چیزی جز حرکات پوپولیستی مورد تعریف خود نیست!
اما این تمام مسیر اقتصادی دولتی نبود که قرار بود تدبیر را جایگزین تصمیمات پوپولیستی کند. ارائه بسته‌های اول و دوم خروج از رکود، بزرگنمایی بیش از حد آثار برجام و بی‌برنامگی دولت در بهره برداری از نتایج برجام که پیشتر خود به آنها تاکید داشت، نشان داد دولت یازدهم بیش از آنکه به دنبال بهبود شرایط اقتصادی باشد به دنبال سرپوش گذاشتن بر ضعف مدیریت در میان شرکت‌های بزرگ اقتصادی دولتی و شبه‌د‌ولتی است.
عقبگردهای ناشیانه در تصمیمات اقتصادی نشان می‌دهد دولت اراده‌ای برای بهبود وضعیت اقتصادی ندارد و شعارهای اقتصادی روبنایی برای پیشبرد اهداف سیاسی صرف دولتمردان است.
برخی عقبگردهایی که می‌توان در این هزار روزه از آن یاد کرد عبارتند از تعطیل کردن توزیع سبد کالا بعد از یک مرحله و نیم. قرار بود با ابتکار بخشی از بدنه کارشناسی اقتصادی دولت یارانه‌ها تغییر چهره بدهد و با این روش از یارانه‌های نقدی رهایی یابد، اما بلافاصله و بعد از انبارگردانی کالاهای اساسی از این کار منصرف شد.
این روزنامه می‌افزاید: بسته اول با هدف خروج از رکود و تاکید و تمرکز بر تقاضای خارجی تدوین شد و برای آن نیروهای پیشرانی تعریف شد، ولی در عمل به دلیل ناکارآمدی این بسته رویکرد خود را تعطیل و با عقبگردی واضح به تحریک تقاضای داخلی تاکید شد. بسته دوم که در اثر ناکارآمدی بسته اول تهیه و تدوین شد قرار بود خروج از رکود را با تحریک تقاضای داخلی دنبال کند، اما واژه بزرگ خروج از رکود با عملکرد عجیب و سوال‌برانگیز و ناقص دولت تنها محدود به فروش 100 هزار خودروی قسطی شد اما در این میان برجام به سرانجام رسید، برجامی که شاه کلید حل مشکلات اقتصادی عنوان شد. ولی بلافاصله از آنجایی که ساختار اقتصادی معیوب‌تر از آن بود که با وعده‌های نصفه و نیمه غرب تاثیر بپذیرد، دولتمردان را به فراموشی گفته‌های خود رهنمون ساخت به نحوی که سهم برجام را در اقتصاد به کمتر از 30 درصد رساند، با این حال کارنامه اقتصادی دولت نشانی مثبت به بازارها و مردم نمی‌داد، لذا این بار دیگر از طرح اقتصادی سخنی به میان نیامد بلکه با بازی رسانه‌ای سوئیفت و شوهای هیئت‌های خارجی گره‌گشای اقتصاد را سرمایه‌گذاری خارجی عنوان کرد.
به این ترتیب عمر دولت در حال گذر است بی‌آنکه وعده‌های دولت با نمود عینی در بازارها مواجه باشد و بخش واقعی اقتصادی را تحت‌الشعاع قرار دهد. لذا از هم‌اکنون نیز باید در انتظار حرکتی مقطعی و پوپولیستی در ماه‌های آخر این دولت بود. آنچنان که نشانه‌های آن قابل رویت است و آن هم مخالفت با حذف یارانه‌بگیرانی است که زمانی آن را اعضای کابینه مصیبت عظمی می‌دانستند.
