انتخابات هرچه بود و هرادعایی مطرح شد، گذشت و آقای روحانی امروز رئیس جمهور هستند. ولی قرار نبود ادعاهای شب انتخاباتی را باور کنند. هرچه ادعا کردند، گذاشتیم به حساب رقابت. اصرار بر آن ادعاها این نگرانی را ایجاد می کند که قرار نیست اصلاحی صورت گیرد.
آقای روحانی بهتر می دانند رشد 8 درصدی روی کاغذ رونق است و هیچ اثر روشنی در کاهش رکوداقتصادی نداشته است. 88 درصد سهم رشد نفتی است. نرخ بیکاری 12.5 درصد است. طی یک دوره کوتاه جمعیت بیکاری با 700 هزار نفر رشد به 3میلیون و دویست هزار نفر رسیده است. صنعت مسکن به عنوان بخش موثر روی رشد، 0.8 درصد رشد منفی داشته است. بانکها در آستانه ورشکستگی اند. بدهی دولت به بانکها به 150 هزار میلیارد تومان رسیده است. معوقات بانکها 4 برابر شده است و بین 80 تا 130 هزار میلیارد تومان برآورد می شود. سرمایه گذاری خارجی بعد از برجام و براساس گزارش آنکتاد 50 درصد کاهش داشته است. به گزارش یک نهاد کارگری طی یکسال هزار بنگاه تولیدی تعطیل شده است و مابقی با 60 درصد ظرفیت کار می کنند. کسری شدید بودجه ای دولت و انتشار اوراق حجم بدهی های دولت را روز به روز بیشتر می کند و بر اساس پیش بینی مرکز پژوهش های مجلس از 40 درصد سقف برنامه ششم خواهد گذشت.
شب انتخابات با همه ادعاهایش گذشت. هرچه بود تمام شد. امروز دیگر با واقعیت های محسوس مردم مواجهیم.
یک نکته هم باقی ماند؛
آقای روحانی گفتند این منتقدان سال 91 کجا بودند؟ ظاهرا بازهم پروژه رقیب هراسی شب انتخابات را باور کردند. یکی دانستن اصولگرایی و دولت گذشته شگرد شب انتخابات بود.
آقای روحانی بهتر می دانند بسیاری از منتقدان امروز، آنروز هم منتقد بودند. اتفاقا آقای روحانی و تیم ایشان حضور نداشتند. برخی شان که درگیر زندگی شخصی بودند و برخی هم بعد از حوادث 88 ترجیح دادند در صحنه سیاسی نباشند.
