به گزارش افکارنیوز، امروز در بخش از دريچهي شعر ايسنا چند شعر تازه از نرگس برهمند ميخوانيم.
۱ -
مگر اندوه تمام می‌شود
برای دلخوشی تو رفته پشت درختان
یا روی مجسمه‌ی میدان شهر نشسته
یا از لوسترهای آویزان
نگاهت می‌کند
و انرژی‌های منفی یعنی همین.
گاهی انسان تنهاست
ناگهان قانونی را می‌فهمد
که سخت بود پیش از این
گاهی می‌توان با این همه اندوه از کوه بالا رفت
آه اندوه!
فکر می‌کنم که مدیونم به تو!
***
۲
از آن همه اندوهی که در چمدانت گذاشته‌ای می‌ترسم
کاش دزدی بیاید
و آن را ببرد
بعد هم عصبانی شود
در رودخانه‌ای
درّه‌ای
جایی
رهایش کند.
***
۳ -
این همه که عاشق می‌شوی
صدایت می‌افتد
دهانت تلخ می‌شود
با یک قاشق مربّاخوری
عسل می‌ریزی در دهانم
و پنج‌ضلعی‌های قلبم
پُر می‌شود از نیش زنبورهای کارگر.
***
۴ -
می‌ترسم از جمعیّت کلمه‌ها که اطرافم راه می‌روند
نه شعر می‌شوند
و نه غذای خوشمزه‌ای برای ناهار
می‌ترسم از ران‌های کوچک بلدرچین بر سر در مغازه‌ها
و نگاه بی‌تفاوت عابران
به بوته‌های افسرده‌ی کرفس در سه‌ماهه‌ی سیاه زمستان.
***
۵ -
چمن‌ها
آن‌قدر یکدست بودند
که دل هر حلزونی را می‌بردند
تو فیلسوفی هستی که در باغچه راه می‌روی
زنبورها را عاشق‌تر می‌کنی
و شهدها را شیرین‌تر
از پنجره که نگاهت می‌کنم
حواس مربّای توت فرنگی هم پرت می‌شود.
نرگس برهمند
***
به گزارش ایسنا، نرگس برهمند متولد سال ۱۳۵۹ در بجنورد، ادبیات فارسی خوانده و تا کنون مجموعه‌ی شعر سپید «به دنیا اعتماد کرده‌ام»(برگزیده‌ی جایزه‌ی شعر خبرنگاران) و مجموعه‌ی شعر کلاسیک «رشته‌کوه عزیز» را منتشر کرده است. او که در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان مشهد کار می‌کند، تعدادی کتاب را هم برای کودکان و نوجوانان منتشر کرده است.
