از خبر مهاجرت پی‌در‌پی و دنباله‌دار عده‌ای از اهالی سینما و تلویزیون به کشورهای همسایه و حضور در سریال‌های شبکه‌های ماهواره‌ای، مدتی طولانی نمی‌گذرد که حسین نوش‌آبادی سخنگوی وزارت فرهنگ و ارشاد از «بازگشت عده‌ای از بازیگرانی که به شبکه جم پیوسته بودند» خبر داد؛ بازیگرانی که «در پی سراب حضور در فیلم‌های ماهواره‌ای رفته بودند.» و چون در آنجا «هیچ منفعتی نتوانستند به دست آوردند» عزم بازگشت دارند و«صحنه برای نادمان باز است.»
رویایی که به سراب بدل شد
مهاجرت برخی از بازیگران زن و مرد کمتر شناخته شده و البته تعدادی از کارگردانان به خارج از کشور و عمدتا ترکیه و فعالیت در شبکه فارسی زبان ماهواره‌ای GEM از یک طرف سبب فخرفروشی برخی از این افراد به همتایان داخلی خود شد و از طرف دیگر موجب شکل‌گیری فانتزی‌هایی شد که برخی از بازیگران را به این سمت کشانید و موجی به راه افتاد از خروج آنان از کشور، بعد کشف حجاب و بعد ظاهر شدن بر تیزر تبلیغاتی یک سریال و بعد دیگر هیچ. انگار نیت فقط خروج هنرمندان به ویژه هنرمندان زن از کشور بود و بعد رها کردن آنان در غربت و آوار کردن خانه خیالی بر سر ساده لوحانی که ترک دیار کرده بودند. کسانی که یک سال نشده سودای بازگشت به کشور را در سر دارند و قطعا می‌دانند که با آنان همانند سابق برخورد نخواهد شد با این حال فقط می‌خواهند برگردند.
باید راهکاری اندیشیده شود
صرف نظر از اینکه آینده کاری این هنرمندان نادم به کجا منتهی می‌شود و اینان آیا می‌توانند دگر بار بر پرده سینما یا تلویزیون ظاهر شوند یا خیر، باید راهکاری اندیشید که از تکرار این اتفاقات پرهیز کرد. این راهکارها در دو بعد قابل ارزیابی است. نخست اینکه خود هنرمندان باید بدانند که خروج از کشور و همکاری در یک پروژه سینمایی به معنای از دست دادن اعتبار داخلی و حتی محرومیت مادام‌العمر از فعالیت‌های هنری است، نمونه خروج‌های اخیر هنرمندان شاهدی بر این ادعاست. از طرف مقابل مسئولان و سیاستگذاران حوزه فرهنگی کشور باید رویکردی اتخاذ کنند تا هنرمندانی را که منبع درآمد و ارتزاق شان فعالیت‌های سینمایی است، به کار گیرند تا عده‌ای برای تامین معاش، به هر پیشنهادی پاسخ مثبت ندهند.
