«آرام می­گیریم» ؛ آرام نمی گیرد!

سریال تلویزیونی «آرام می­گیریم» به کارگردانی روح الله سهرابی و تهیه کنندگی فرهاد گلی که پخش آن از 25 دی آغاز شده است، با شروعی قدرتمند مخاطبین تلویزیون را غافلگیر کرد.با توجه به انتقادات چند ماهه­ی اخیر به تلویزیون در خصوص سطح سریال­های تولید شده، «آرام می­گیریم» به موقع به کمک مدیران این سازمان آمد.

این سریال 48 قسمتی که تکلیف خود را از همان آغاز با مخاطب مشخص کرده در همین چند قسمت ابتدایی بازخوردهای مثبت فراوانی را ایجاد کرده است. «آرام می­گیریم» همان­گونه که از اسمش نیز پیداست علیرغم التهابات و تعلیق پیوسته­ای که در بطن قصه دارد، اما به واقع آرامش خاصی را به مخاطب تشنه­ ی خود القا می­کند. آرامش از جنس امیدواری مخاطب به زندگی و همراه شدن با نگرانی­هایی که عمیقاً ارزشمند هستند.

نوع روابط موجود میان خانواده ­ها و باورپذیر بودن تک تک ارتباطات و تعامل­ها بین شخصیت­های مختلف جزو برگ­های برنده­ی این سریال خوش ساخت و خوش­رنگ و لعاب است که البته از دید مخاطب باهوش امروز که زیر بمباران اطلاعات و اتفاقات رسانه­ ای است نیز پوشیده نمانده است.

در سریال «آرام می­گیریم» سنین مختلف از کوچک و بزرگ تا زن و مرد، شخصیتی و خطی از زندگی شبیه به خود را ملاحظه می­کنند و باعث بسی خوشحالی است که سرانجام پس از سال­ها مدیران تلویزیون متوجه این واقعیت شده ­اند که هم ه­ی مردم ایران دارای خان ه­های مجلل و ماشین­ها و زندگی­های متمولانه­ ی آنچنانی نیستند و هستند کسانی که در خانه­ های عادی زندگی می­کنند. این سریال برعکس بسیاری از سریال­های چند سال اخیر با این واقعیت کاملاً واقع ­بینانه برخورد کرده و زندگی اکثریت مردم را دستمایه ­ی قصه­ ها و اتفاقات قرار داده، نه زندگی درصدِ بسیار کمی که احتمالاً هیچ­وقت فرصت تماشای سریال­هایی که درباره خودشان ساخته شده است را نیز ندارند.

آنچه در سریال «آرام می­گیریم» کاملاً مشهود است تأثیر کارگردان بر روند محتوایی اثر است. تأثیری که پیش­تر نیز از این کارگردان در فیلم سینمایی «خاکستر و برف» دیده بودیم. جای امیدواری است که فیلمسازان ارزشی ما در چنین سطحی فعالیت می­کنند که نه تنها از نظر محتوایی بلکه به لحاظ ساختار نیز چندین قدم جلوتر از آثار مشابهی که در تلویزیون ساخته شده یا در حال ساخت است حرکت می­کنند. اتهام همیشگی عدم اشراف فنی و تخصصی نیروهای ارزشی و متعهد با همین یک سریال بیشتر به طنز می­ماند. چرا که با یک مقایسه ­ی ساده بین سریال «آرام می­گیریم» و سریال­های دیگری که متأسفانه توسط افراد نه چندان متعهد در سیما تولید شده است به خوبی می­توان دریافت «روح الله سهرابی» با فاصله­ ای معنادار جلوتر از جریان خاص فرهنگی و هنری حاکم بر سریال ­سازی تلویزیون در حرکت است و اینک حجت بر مدیران تلویزیون در خصوص استفاده از نیروهای ارزشی و انقلابی برای تولید آثار نمایشی تمام است.

جسارت و توانمندی سهرابی در تولید یک سریال سنگین 48 قسمتی نه تنها می­تواند موجب آشتی مخاطب قهر کرده از تلویزیون ملی باشد بلکه می­تواند موجب الگوپذیری نیروهای مستعد و جوان دیگری که قصد حرکت در این مسیر سخت و طاقت ­فرسا را دارند باشد.

نکته پایانی اینکه امیدوارم سریال تلویزیونی «آرام می­گیریم» همان­گونه که در قسمت­های ابتدایی جای خود را بین مخاطبین مختلف باز کرده در ادامه نیز با همین استحکام و طمأنینه قدم بردارد و رفته رفته لحظات و صحنه­ های غافلگیرکننده­ ی بیشتری را به مخاطبین خود هدیه کند.