این بانوى گرامى، از زنان نیکوکار و داراى بینش اسلامى بود و در فضیلت او همین بس که پس از شهادت امام حسن عسکرى (ع) پناهگاه و نقطه اتّکاى شیعیان در آن مقطع زمانى بسیار بحرانى و پر اضطراب بود.
از آنجا که پیشواى یازدهم به دستور خلیفه عباسى در «سامرّاء»، در محله «عسکر» سکونت (اجبارى) داشت، به همین جهت «عسکرى» نامیده مى شود. از مشهورترین القاب دیگر حضرت، «نقى» و «زکى» و کنیه اش «ابو محمد» است. او ۲۲ ساله بود که پدر ارجمندش به شهادت رسید. مدّت امامتش ۶ سال و عمر شریفش ۲۸ سال بود، در سال ۲۶۰ ه.ق به شهادت رسید و در خانه خود در سامرا در کنار مرقد پدرش به خاک سپرده شد.
مدح امام حسن عسگری (ع)با نوای سیدمجید بنی فاطمه
بدونید آقام تاج سر و من خاک پاشم (سرود)
الا یا ایهاالساقی (سرود)
گل خنده از سر شادی ، میشینه رو لب هادی (ع)(سرود)
