سرویس مذهبیافکار نیوز- شیخ صدوق(ره) با اسناد خود از محمد بن فضیل نقل می کند که می گفت:
در راه مدینه هنگامی که به منزلگاه(بطن مرّ) رسیدیم من به مرض(عرق مدینی) دچار شدم و پهلو و پایم به شدت درد می کرد. به مدینه که رسیدیم خدمت امام رضا(ع) رسیدم فرمود: چرا تو را دردناک می بینم تو را چه شده است؟
گفتم: هنگامی که به منزلگاه(بطن مر) رسییم من دچار مرض(عرق مدینی) شدم و پهلو و پایم به شدت درد می کند، پس آن حضرت به پهلویم(زیربغلم) اشاره فرمود و(دعایی) خواند و مقداری از آب دهان مبارک خود را بر آن مالید، سپس فرمود: از این بر تو باکی نیست و به جای مرضی که در پایم بود نظر افکند و فرمود:(ابوجعفر(امام باقر(ع))) هر یک از شیعیان ما دچار بلایی(مرضی) شود و صبر کند(بی تابی و ناشکری نکند) خدای عزوجل همانند پاداش هزار شهید را به او عنایت خواهد فرمود.
محمد بن فضیل گفت: من به خودم گفتم: به خدا سوگند من از این مرضی که در پایم می باشد بهبود نخواهم یافت. راوی گوید: او تا پایان عمرش می لنگید(و ان مرض بهبود نیافت.)
پی نوشت:داستانهای امام رضا(ع) و کاظمین،ص۷۷.
