سرویس مذهبیافکارنیوز- محمّد بن سنان نقل کرده که وى گفت:
حضرت ابى الحسن على بن موسى الرّضا علیه السّلام در مکتوبى به او در جواب مسائلش فرمودند: خوردن مال یتیم از روى ظلم و ستم به خاطر علل و اسباب بسیارى حرام است:
اوّل: هر گاه کسى از روى ستم مال یتیمى را بخورد بر کشتنش کمک کرده زیرا یتیم محتاج و فقیر بوده و از طرفى نمى تواند خود را بکشد و بردارد و اساسا قائم به خویش نبوده و کسى را هم ندارد که همچون پدر و مادر وى را کفایت کنند از این رو وقتى کسى مالش را بخورد گویا او را کشته و به فقر و فاقه انداخته اش مضافا به هشدارى که حق عزّ و جل داده و از ستم به یتیم و افراد ضعیف بر حذر داشته و اخبار به عقوبت داده چنانچه در قرآن فرموده:
باید بندگان از مکافات عمل خود بترسند(و با یتیمان نیک رفتار کنند) کسانى مى ترسند کودکان ناتوان از آنها باقى ماند و زیر دست مردم شوند، آنان باید از خدا بترسند.
دوّم: حضرت ابو جعفر علیه السّلام فرمودند: خداوند عزّ و جل در خوردن مال یتیم وعده دو عقوبت داده، یک عقوبت در دنیا و دیگرى در آخرت.
پس حکمت و مصلحت در تحریم مال یتیم یکى ابقاء یتیم و قائم به نفس نمودنش بوده و دیگرى حفظ نمودن اعقاب و فرزندان از آنچه به ایتام مى رسد چه آنکه متصدّیان امور ایتام وقتى وعده عقوبت حق عزّ و جلّ به متصرّفین در اموال ایتام را ملاحظه کردند از خوردن اموال ایشان اجتناب کرده و هیچ گونه خیانتى در مال آنها نمى کنند در نتیجه هم ایتام با داشتن مال قائم به نفس گشته و نیاز به مال دیگران ندارند و هم فرزندان متصدّیان به سرنوشت سوء ایتامى که مالشان را اولیاء خورده اند که مبتلا نمى شوند از این گذشته آنان که مال ایتام را مى خورند بعدا که اطفال یتیم رشد کرده و به سن درک و بلوغ
رسیدند حق خود را مطالبه کرده و بدین ترتیب عداوت و خصومت و بغض و کینه بین طرفین حاکم مىشود.
منبع:علل الشرائع / ترجمه ذهنى تهرانى، ج۲، ص540.
