فکر گناه زشت است و انسان را از قرب الهی دور می کند.
فرزند امام موسی بن جعفر(علیه السلام) از پدر بزرگوارش پرسید:
آیا دو فرشته ای که خداوند بر هر انسانی گماشته هنگامی که فردی اراده گناه یا عمل صالحی بکند آنها را از اراده و قصد انسان با خبر می گرداند؟
امام فرمودند: آیا بوی مدفوع با بوی عطر یکی است؟
گفتم: نه،
فرمود: به راستی وقتی بنده ای قصد کار خوب می کند نفس او خوشبو می شود و از نفسش عطر بیرون می آید و زمانی که قصد گناه کند از نفسش بوی بد و گند درآید و چون آن کار را بکند زبانش قلم آن فرشته می شود و با آب دهان آن گناهکار، کار را برای او ثبت می کند. [1]
حضرت على(علیه السلام) می فرماید: کسى که در مورد گناهان زیاد فکر کند، گناهان او را به سوى خود مى کشند.[2]
همچنین ایشان می فرمایند: فرو رفتن و تفکّر در مورد چیزى، سرآغاز وجود و پیدایش آن چیز است.[3]
منبع:
1. الکافی، ج۲، ص ۴۲۹.
2. غررالحکم، ص ۶۲۳.
3. غررالحکم، ص ۳۶۲.
