حد پوشش لازم زن در مقابل محارم چقدر است؟

نگاه کردن مرد به بدن زن نامحرم  چه با قصد لذّت و چه بدون آن حرام است. و نگاه کردن به صورت و دست‌ها اگر به قصد لذّت باشد نیز حرام است، ولى اگر بدون قصد لذت باشد مانعى ندارد و نگاه کردن به صورت و بدن و موى دختر نابالغ اگر به قصد لذّت نباشد و بواسطۀ نگاه کردن هم انسان نترسد که به حرام بیفتد اشکال ندارد، ولى بنا بر احتیاط باید جاهایى را که مثل ران و شکم معمولًا مى‏پوشاند نگاه نکند. [1] 

اما نگاه کردن مرد به بدن زنانی که با آنان محرم است اگر بدون قصد لذّت باشد به جز عورتین اشکالی ندارد مگر شوهر که می‌تواند به تمام بدن همسرش به قصد لذت نگاه کند.

حضرت امام خمینی(ره) در این زمینه فرموده‌اند:" مرد و زنى که با یکدیگر محرم هستند، اگر قصد لذّت نداشته باشند مى‏توانند غیر از عورت به تمام بدن یکدیگر نگاه کنند." [2] 

بنابراین دایی می‌تواند بدون قصد لذّت به همۀ بدن (به جز عورتین) زنانی که با آنان محرم است؛ از جمله دختر خواهرش نگاه کند و زن لازم نیست در مقابل محارم خود بدن و زیبایی‌های خود را بپوشاند [3] ، اما مرد با قصد لذت به هیچ جای از بدن محارم خود نمی‌تواند نگاه کند.

خاطر نشان می‌شود دلیل حکم مذکور، شهرت آن بین فقها بوده که در اصطلاح، به آن شهرت فتوایی گفته می‌شود. همچنین، روایتی که غسل دادن میت توسط یکی از محارمِ غیر همجنس و جواز نگاه به بدن میت (در حالی که پارچه‌ای روی عورت او قرار گرفته) را جایز دانسته نیز، می‌تواند شاهد بر این حکم باشد. [4] 

در هر حال پاسخ حضرت آیت الله مهدی هادوی تهرانی (دامت برکاته) به شرح زیر می باشد:

1- برادر شوهر نامحرم است.

2- زن در برابر محارم غیر شوهر مانند پدر شوهر یا برادر خودش، لازم نیست حجاب شرعی را رعایت کند ولی پوشیدن لباس های محرک شهوت خلاف احتیاط است.     لینک به سایت استفتائات

[1] . توضیح المسائل (المحشى للإمام الخمینی)، ج‏2، ص 485، مسأله 2433.

[2] . توضیح المسائل (المحشى للإمام الخمینی)، ج‏2، ص 489، مسأله 2437.

[3] . گفتنی است که رعایت مسائل اخلاقی در این گونه امور ، پسندیده است و آن چه بیان شد تنها حکم فقهی مسئله بوده است.

[4] . عاملى، سید محمد حسین، الزبدة الفقهیة فی شرح الروضة البهیة، ج‌6، ص 135، قم، دار الفقه للطباعة و النشر، چهارم، 1427 ه‍ ق؛ حرّ عاملى، محمد بن حسن، وسائل الشیعة، ج‌2، ص 516، بَابُ «جَوَازِ تَغْسِیلِ الْمَرْأَةِ»، قم، مؤسسه آل البیت، اول، 1409 ه‍ ق.