بطور کلی ما وقتى به نماز علاقه مند می شویم که نخواهیم فقط وقت نماز بنده خدا باشیم و در سایر اوقات برده هوا و هوس و دنیا،اگر در اوقات دیگر شبانه روز هم در ارتباط با خدابودیم و در فضاى عبودیت خدا نفس کشیدیم و گام برداشتیم، با اشتیاق و علاقه نماز خود را اقامه خواهیم نمود. با این حال موارد دیگری نیز در علاقه مندى انسان به نماز موثر است که به طور اختصار ذکر می نمائیم:
شناخت و توجه کافى نسبت به معبود و این که در نماز با چه کسى سخن مى گوییم
شناخت نسبت به اسرار و اهمیت نماز که توجه به هرکدام از آنها، به عمل انسان معنا و روح می بخشد و او را به نماز و عبادت علاقه مند می کند
دقت در آثار و برکات دنیوی و اخروی نماز
حتى الامکان نماز را به جماعت یا در مساجد خواندن؛
حتى الامکان ذهن و قلب را از تعلقات دنیا ونفس بیرون آوردن؛
با قاطعیت تمام توجّه خود را به سوى پروردگار معطوف کردن؛
مطالعه در نحوه و کیفیت عبادات ائمه(ع)؛
حضور قلب داشتن در نماز. [1]
مطالعه سیره و رفتار اولیای الهی و عارفان، در نماز؛ که می تواند تاثیر زیادی بر انسان دارد و او را برای برپایی نماز عاشقانه و پر نشاط تشویق می کند.
توکل بر خدا واستعانت از خود نماز برای رفع کسالت و بی علاقگی بسیار مفید است همانگونه که خداوند فرموده است« اسْتَعینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ»[2].
علاوه بر آن معاشرت و دوستى با انسان‌هاى مقیّد به نماز و در صورت امکان، کم کردن و حتى قطع رابطه با انسان‌هایى که نماز نمى‌خوانند، در اشتیاق انسان به عبادت خدا بسیار مفید و مؤثر است.
پی نوشت: [1]-مجتبی کلباسی، یکصد پرسش و پاسخ درباره نماز، ستاد اقامه نماز، پائیز 80 ش، چاپ اول، ج 1،، ص 59
[2] - (2) البقرة : 45 کتاب پرسش ها و پاسخ های نماز، سید حسن موسوی (مرکز تخصصی نماز)
