امام جعفر صادق (ع) می‌فرمایند: «هرگاه برای نماز رو به قبله ایستادی، از دنیا و آنچه در آن است و مردم و آنچه که در آنند، مأیوس باش، و قلبت را از هر چیزی که تو را از خدا غافل می‌کند، خالی کن، و با چشم دل عظمت خدا را نظاره کن، و به یاد ایستادنت در محکمه عدل خدا در قیامت باش؛ روزی که هر کس آنچه از پیش فرستاده را در می‌یابد و همه به سوی خداوند که سرپرست و صاحب اختیار همه است بازگردانده می‌گردند».
آیت‌الله مجتهدی تهرانی در شرح این حدیث می‌گویند: «این حدیث خوبی است، اگر به این حدیث عمل کنیم، خیلی خوب است. حضرت امام صادق (ع) فرمودند: «وقتی برای خواندن نماز رو به قبله ایستادی، دنیا و مردم دنیا و هرچه را که در دنیا دنیاست، فراموش کن»، اگر می‌خواهید نمازتان، نماز شود، دنیا را بیخیال شوید. بعد حضرت صادق (ع) در ادامه حدیث می‌فرمایند: «قلبت را در حال نماز از هر آنچه که تو را از یاد خدا باز‌می‌دارد و به خود مشغول می‌سازد خالی کن»، در حال نماز، از هرچه که جز یاد خداست، قلبتان را خالی کنید. فکر اینکه شام چه چیزی بخورم، کجا بروم، و ...، در حال نماز اصلا به این چیزها فکر نکنید، موقع نماز به فکر هیچ چیز نباشید.
ایشان گفتند: امام صادق (ع) در ادامه فرمودند: «دلت فقط به یاد خدا باشد»، موقع نماز خواندن باید فقط عظمت و بزرگی خدا را به یاد بیاوری. دنیا و خلق دنیا همه را به کنار بگذا و فقط عظمت خدا را به یاد بیاور. خدا خیلی بزرگ است، لذا ما هم در همان ابتدای نماز می‌گوییم: «الله اکبر»، یعنی خداوند بزرگتر است از هر چیزی. پس اگر کسی در نماز عظمت خدا را یاد کند، آن نماز، نماز است. نمازی که انسان دلش را از دنیا و هرچیزی که انسان را به خود مشغول می‌کند، فارغ سازد، آن نماز، نماز است.
