نرخ بیکاری برای سال ۱۳۹۴ در مناطق شهری کشور ۱۲.۲ و در نقاط روستایی ۸.۱ درصد گزارش شده است و بر اساس گزارش مرکز آمار ایران، بیکاری جوانان ۱۵ تا ۲۴ ساله معادل ۲۶.۱ درصد است که برای مردان این گروه ۲۲.۳ و زنان ۴۲.۸ درصد اعلام شده است.
حاشیه‌های شهر پر است از بیکاری‌های پنهان که در گوشه و کنار شهر می‌توان آنها را دید و در حال حاضر در خیابان های بندرعباس را که قدم می‌زنید شاهد هستید که در خیابان‌های اصلی شهر پیاده راه‌ها دستفروشان نشسته‌اند و از فروش اجناس خود گذران زندگی می‌کنند.
بعد می‌بینیم که چقدر آمار طلاق بالا رفته است و به دنبال راه کارهایی هستیم که آن را کاهش دهیم در حالیکه بخش عمده از دلایل را باید در گسترش فقر جستجو کنیم و چقدر سقوط از معنویات در این بخش دیده می شود. گرایش به اعتیاد و سایر ناهنجاری‌های اجتماعی محصول بی‌عدالتی‌های اجتماعی هستند.
تعداد بیکاران استان هرمزگان ۵۸ هزار و ۸۵۷ نفر است و از سوی دیگر تعداد شاغلان استان ۴۳۵ هزار و ۷۴۵ نفر است و همچنین جمعیت فعال استان ۴۹۴هزار و ۶۰۲ نفر اعلام شد.
اگر نگاهی به بازار کار آشکار استان داشته باشیم در سال ۹۴، تعداد هفت هزار و ۴۳۶ نفر جویای کار در ۲۱ مرکز کاریابی استان ثبت نام کرده اند که تعداد سه هزار و ۵۸۴نفر معادل ۴۹ درصد از طریق کاریابی مشغول به کار شده اند.
کاهش نرخ بیکاری استان از ۱۱.۹ به ۹درصد و افزایش مشارکت اقتصادی استان از ۳۷.۲ به ۳۸درصد مهمترین اولویت های اداره کل تعاون، کار و رفاه اجتماعی هرمزگان در سال ۹۵ است.
نرخ بیکاری در میان جمعیت فارغ التحصیل بالاست و مدیران باید متناسب با ظرفیت‌ها نسبت به کاهش نرخ بیکاری در میان فارغ التحصیلان خصوصا افراد دارای مهارت برنامه ریزی و راهبری داشته باشند. تحول و کارآمدی با نگاه برنامه محور میسر است و مدیران باید پرچمدار این تحول باشند. عمده بیکاران در کشور قشر تحصیلکرده هستند.
متأسفانه نزدیک به ۸ میلیون بیکار متقاضی کار در یک سال آتی وجود دارد و کشور دارای مشکلات عدیده اقتصادی است، اما راه‌حل و نسخه آن آماده است و مقام معظم رهبری نیز ابلاغ فرموده‌اند و اجرای اقتصاد مقاومتی تنها راه برون‌رفت از مشکلات کشور است.
اشتغال و بیکاری بزرگ ترین چالش در کشور است. متأسفانه نزدیک به 8 میلیون بیکار متقاضی کار در یک سال آتی وجود دارد و این در حالی است که کسانی را که هفته‌ای تنها دو ساعت کار می‌کنند، شاغل محسوب می‌کنیم در صورتی که با یک ماه کار کردن هم نمی‌توان هزینه‌های یک خانوار را تأمین کرد.
