به گزارش افکار نیوز به نقل از ایسنا از لندن، یک نکته اساسی درباره شهرها و کشورهای پیشرفته و توسعه یافته دنیا و میزبانی شان در بازیهای المپیک وجود دارد. این شهرها اگرچه اشتیاق زیادی برای برگزاری رخدادهای بزرگ دنیا یا به قول خودشان مگا ایونتها (Mega Events) دارند، اما در مقایسه با شهرها و کشورهای دیگر که از لحاظ توسعه یافتگی و یا شهرت از آنها عقب تر هستند، انگیزه کمتری در برگزاری پرشور بازیها دارند.

شاید این طور بهتر است که بگوییم شهرهای بسیار توسعه یافته همچون لندن، به همان اندازه که دوست دارند میزبان مگا ایونتها شوند، به همان اندازه برای برگزاری خوب تلاش نمی کنند و عوامل مهمتری همچون «جذب گردشگران»، «رونق اقتصادی»، «درآمدزایی بیشتر» و یا «برون رفت از یک رکود اقتصادی» در الویتهای بالاتر قرار می گیرند.

گویا در مورد لندن نیز این اتفاق افتاده است. افرادی که در بازیهای آتن یا پکن المپیک را تجربه کرده اند به خوبی این موضوع را درک می کنند که این شهرها به عنوان شهرهای کمتر توسعه یافته و یا کمتر مشهور نسبت به لندن تلاش بسیار گسترده ای انجام دادند تا بتوانند میزبان شایسته ای باشند. یعنی در این شهرها میزبانی شایسته در الویت همه امور قرار داشت و برای رسیدن به این مهم از هیچ تلاشی فروگذار نمی کردند، اما هر ببینده منصفی می تواند این موضوع را تصدیق کند که لندن بیش از آن که به برگزاری فنی و با کیفیت بازیها فکر کند، درپی کسب درآمدهای بیشتر مادی است. به طوری که دیوید کامرون – به عنوان نخست وزیر بریتانیا در فاصله یک روز مانده به گشایش رسمی بازیها در سخنرانی مفصلی به جنبه های مادی و درآمدهای این بازیها توضیحات مفصلی را ارایه می دهد.

یکی از مهمترین اتفاقهایی که امروز در لندن شاهد آن هستیم این است که درواقع پایتخت بریتانیا آنطور که باید برای برگزاری بازیها زحمت نکشیده و هنوز به غیر از محدوده المپیک پارک و ورزشگاه های مربوطه در شرق لندن و حوالی رودخانه تمز، سایر بخشهای شهر شاید از برگزاری بازیها چندان باخبر نباشند و یا بهتر بگوئیم موجهای برگزاری این مگا ایونت به آنجا نرسیده است.

همچنین از مصادیق توجه نه چندان جدی به بازیها از سوی مسئولان برگزاری، در ساخت ورزشگاه ها و سمبلهای جدید است. اگرچه لندن خود جایگاه ارزشمندی از لحاظ امکانات ورزشی دارد و ورزشگاه هایی همچون «ومبلی» و «ویمبلدون» مانند نگینی الماس بر این انگشتر می درخشند، اما برگزاری بازیهای ۲۰۱۲ باعثنشد تا یک شاهکار جدید به مجموعه های ورزشی لندن اضافه شود. برخلاف گذشته که آتن و پکن در برجای گذاشتن این مکانها در حد خود سنگ تمام گذاشتند.

در آتن شاهد ساخت ورزشگاه بزرگ و زیبای «صلح و دوستی» در مرکز شهر بودیم و بسیاری از مجموعه های دیگر که بیشترشان در «تنگنای اقتصادی» این کشور ساخته شد و در پکن نیز شاهکارهایی همچون «آشیانه پرنده»، «مکعب آبی» و یا «مجموعه دوچرخه سواری» پدید آمدند که هرکدام جوایز بزرگ بین المللی را در ساخت به خود اختصاص دادند، اما در لندن ورزشگاه اصلی رقابتها شاید با بسیاری از ورزشگاه های گوشه و کنار دنیا تفاوتی نکند که این مسئله برای شهر پرطمطراقی همچون لندن قابل قبول نیست.

ادامه راه با لندن

به هرحال چه بخواهیم و چه نخواهیم، چه لندن میزبان خوبی باشد یا نه؛ اکنون این شهر میزبان بزرگترین رویداد ورزشی و یا بشری دنیا است و باید بیش از دو هفته در گوشه و کنار این شهر پرسه زد و دید که آیا این شهر پرآوازه، به اندازه نامی که از خود در دنیا دست و پا کرده، می تواند میزبان خوبی برای المپیک باشد یا خیر؟