به گزارش افکارنیوز، علی دوستی: شاهکار محسن قهرمانی در فولادشهر چنان بازتاب جهانی داشت که مقاله رئیس جمهور در واشنگتن پست اینقدر بازتاب نداشت. از شبکه های اجتماعی گرفته تا رسانه های داخلی و خارجی همه این افتضاح را پوشش دادند و البته همه نظر واحدی داشتند: " داور اشتباه بزرگی کرد ".
ما به متفاوت دیدن محسن قهرمانی عادت کرده ایم. ولی متاسفانه این متفاوت بودن نه در نوع سبک داوری و سوت های دقیق بلکه در حاشیه و جنجال های ایجاد شده توسط این داور است. البته افتضاح فولاد شهر اولین و احتمالا آخرین شاهکار این داور ۳۹ ساله مشهدی نبوده و نخواهد بود.
اخراج نیکبخت در بازی استقلال–سایپا در سال ۸۲ را باید شروع جنجال های این داورعصبی دانست. قهرمانی بطور میانگین سالی یک جنجال را آفریده است. این جنجال های او، جدا از سوت های پراشتباه داوری اش در سالهای اخیر بوده است. گاهی آنقدر آش شور می شود که صدای همه در می آید. مانند همین اتفاق آخری که هر کارناشناس داوری هم می توانست تشخیص دهد آن صحنه نه پنالتی بود و نه اخراج داشت.
فوتبال ایران در سالهای اخیر کم حاشیه نداشته است. داوران لیگ برتر در چند سال گذشته رشد نسبتا مناسبی داشتند. آنقدر اعتماد به نفس پیدا کرده اند که دیگر نیازی نیست برای مهمترین بازی ایران داور آلمانی، اسپانیایی و… را دعوت کنیم.
اما در میان همه ی حاشیه های ریز و درشت فوتبال کشور، سوت های بودار محسن قهرمانی برای خودش داستانی دنباله دار دارد. زمانی انتقال بازیکنان به تیم های رقیب سرخآبی، پارتی های شبانه برخی بازیکنان و زمانی هم قراردادهای میلیاردی و دلال بازی ها در صدر حاشیه ها بودند. اما حالا قهرمان بازی های محسن قهرمانی در صدر حاشیه ها قرار گرفته است.
داوری که به داشتن گوش های تیز مشهور شده و از افتخارات زندگی اش عکس یادگاری با لیونل مسی است، در بازی جمعه شب اصفهان نشان داد چشم های تیزی هم در پشت سرش دارد و می تواند در عین حال که نگاهش به سمت دیگریست بدون مشورت با کمکش هم پنالتی بگیرد و هم بازیکن را در دقیقه دوم اخراج کند!
در ۴۸ ساعته گذشته هجمه علیه قهرمانی وحشتناک بوده است. خیلی ها دعا می کنند ای کاش او هم به مانند همشهری و هم نامش " محسن ترکی " چند صباحی به بهانه استعفا از فوتبال کنارگیری کند و در خلوت خویش به این سوت های مشکوکش بیندیشد. قهرمانی خودش هم می داند اشتباه بزرگی کرده و دل میلیون ها هوادار سرخ را بدجور شکسته است. او نیاز به استراحت دارد. این داور پر حاشیه که علی دایی(اسطوره فوتبال ایران) را در حد خودش نمی داند! با استراحت حداقل نیم فصلی اش می تواند به فوتبال ایران که در آستانه جام جهانی است کمک بزرگی کند.
فوتبال ایران کم مشکل ندارد که امروز امثال قهرمانی بخواهند اینچنین با سرنوشت یک تیم و احساسات میلیون ها هوادار فوتبال به راحتی بازی کنند.
فوتبال ایران داور عصبی نیاز ندارد.داور طلب کار نیاز ندارد. داور اخمو و لج باز نمی خواهد. داوری با تکرار،مکررات اشتباهات فاحش و ریلکشن های زشت نمی خواهد. فوتبال داور نامتعادل نمی خواهد.
