به گزارش افکارخبر، وقتی از «ورزش اول» یک کشور حرف می‌زنیم، از چه چیزی حرف می‌زنیم؟ تعریف ورزش اول یک سرزمین بودن چیست؟ بخش مهمی از ترسیم چهره یک رشته ورزشی به عنوان اول بودن، مربوط است به اقبال مردم به آن ورزش و اهمیتی که برایشان دارد. یعنی اگر گفته میشود کشتی، ورزش اول کشور است، این بدان معناست که کشتی با گوشت و پوست و خون مردم این سرزمین آمیخته است. از سالیان دور که آدم‌های ایران زمین گرد گودها می‌ایستادند به تماشای پنجه در پنجه افکندن پهلوانان تا بعدترها که پوریای ولی‌ها و باز بعدتر تختی‌ها تبدیل به الگوهایی مناسب برای مردم ایران
شدند، کشتی همواره مردم را جذب کرده است.
حالا تیم ملی کشتی ایران قرار است از ۱۶ تا ۲۱ شهریور در شهر لاس وگاس آمریکا و در چارچوب مسابقات قهرمانی جهان روی تشک برود. مسابقاتی که در کنار قهرمانی جهان بودن حکم انتخابی المپیک ۲۰۱۶ ریو را دارد، پس خواه ناخواه پیشوند «حساس» در کنار نام این مسابقات جا خوش می‌کند.
کشتی همیشه برای ایرانی جماعت حساس بوده است؛ یعنی قسمتی از فرهنگ این مردم است، علاقمندی به دنبال کردن نتایج این رشته برای مردم کشتی دوست ایران کمتر از فوتبال و والیبال نیست. این بدان معنی است که مردم همیشه دوست دارند مسابقات جهانی کشتی را از تلویزیون آن هم به صورت زنده ببینند حتی شده نیمه‌های شب.
شنیده میشود قرار نیست مسابقات جهانی لاس وگاس پخش مستقیم شود که این مسئله میتواند مثل پتک بر سر علاقه‌مندان این رشته مردمی فرود آید. مگر میشود مسابقاتی در سطحی چنین بالا و بااهمیت جهانی برگزار شود و مردم نبینند؟ این مسابقات آنقدر برای مردم کشورمان مهم است که از مدتها قبل اخبارش را دنبال می‌کنند و به عنوان مثال خبر مصدومیت رضا یزدانی و از دست دادن مسابقات جهانی جزو خبرهای پر مخاطب رسانه‌ها بوده است.
احتمال عدم پخش مسابقات جهانی کشتی میتواند به عنوان یک کج سلیقگی تاریخی برای صدا و سیما محسوب شود، هرچند باورش سخت است که صدا و سیما نخواهد این مسابقات مهم را پوشش زنده بدهد. به هرحال اقبال جامعه به کشتی زیاد است و صدا و سیما هم باید به این رشته توجه بیشتری نشان بدهد. یادمان باشد اگر قرار است کارکرد رسانه ملی را بازنگری کنیم، چیزی مهمتر از خواست مردم وجود نخواهد داشت. در روزگاری که هزینههای میلیونی و بعضا میلیاردی برای تولید برنامهها و سریالهای کممخاطب میشود، اختصاص بودجه لازم برای مسابقات جهانی کشتی که بدون شک مردم را پای تلویزیون میخکوب خواهد کرد، نوعی
الزام تلقی میشود.
