مهدی طارمی در آستانه جدایی از پرسپولیس قرار گرفته و اگر اتفاق خاصی رخ ندهد، او به زودی راهی یک تیم اروپایی خواهد شد. شاید این نکته از نظر فنی برای هواداران پرسپولیس دردناک باشد، اما انتقال احتمالی طارمی یک جنبه آزاردهنده‌تر برای تیم مدیریتی این باشگاه به همراه دارد؛ اینکه ترانسفر بهترین بازیکن فعلی لیگ ایران به خارج از کشور، حتی یک ریال هم برای سرخ‌ها منفعت مالی به همراه ندارد!
سال‌هاست که مرض قراردادهای کوتاه مدت و یک ساله به جان فوتبال ایران افتاده و آن را از درون می‌خراشد. این آشکارترین قاب از رویکرد بازیکن‌سالارانه فوتبال ایران است که از قرار معلوم هیچ علاجی هم ندارد. در این سیستم باشگاه‌ها به نوکران دست بسته ستاره‌ها تبدیل شده‌اند و در ازای پرداخت بیشترین پول به آنها، کمترین سرویس ممکن را دریافت می‌کنند. تا وقتی فوتبال ایران به معنای واقعی کلمه خصوصی نشود و باشگاه‌ها از رقابت دیوانه‌وار با هم برای جلب رضایت بازیکنان بزرگ دست بر ندارند، همین بساط پابر جا باقی خواهد ماند.
این جنبه کلی ماجراست که ذکر مصیبت خاص خودش را دارد، اما حکایت طارمی حتی تلخ‌تر و گزنده‌تر هم هست. فراموش نکنیم آقای گل لیگ پانزدهم در زمان انتقالش به پرسپولیس اصلا بازیکن مطرحی به شمار نمی‌آمد و صرفا یک فوتبالیست لیگ یکی بود که شاید با رویای چند دقیقه بازی در ورزشگاه آزادی روزش را به شب می‌رساند. سوال اینجاست که چرا باید باشگاه پرسپولیس با چنین بازیکنی، فقط یک قرارداد دو ساله ببندد که تازه سال دومش هم توافقی بوده و عملا ارزش اجرایی ندارد؟ یعنی دوستان مدیر در آن زمان، نگران این بوده‌اند که مهاجم لیگ یکی با عقد قرارداد طولانی مدت موافقت نکند و دست رد به سینه پرسپولیس بکوبد؟ واقعا چرا نباید چنین بازیکنی را با یک قرارداد محکم 4 یا 5ساله با لحاظ شدن تمام منافع مادی و معنوی و حتی حق فسخ یکطرفه برای باشگاه استخدام کرد؟
جالب است که طارمی حتی فصل گذشته هم کلی برای باشگاه ناز کرد تا قراردادش را تمدید کند. این در حالی است که 9ماه پیش از رسیدن دعوتنامه کتبی القادسیه به تهران، آقا مهدی فقط در کوچه و خیابان محل سکونتش شهرت داشت و معرف حضور دیگران بود! کجا رفت سبک کاری مدیرانی که تنها در یک فقره، از قبال قرارداد مهدی مهدوی‌کیا تا سال‌ها پول به دست می‌آوردند و به باشگاه تزریق می‌کردند؟ عجیب‌تر اینکه حتی همین امسال قرارداد محمد انصاری هم که به شکل تستی جذب شد، تنها دو ساله بسته شد و او نیز فصل آینده مختار خواهد بود بدون پرداخت یک ریال بابت رضایتنامه، هر کجا که دلش می‌خواهد برود! شاید همین تفاوت‌های جزیی است که فاصله کهکشانی لیگ ایران با لیگ‌های استاندارد اروپایی را به وجود می‌آورد؛ جایی که آدمی حس می‌کند هیچ خبری از آینده‌نگری وجود ندارد و همه تصمیمات، فقط برای کوتاه‌ترین مقطع ممکن اتخاذ می‌شوند.
