ناکامی ضمنی استقلال بعد از جذب بازیکن خبرساز در نقل و انتقالات

کاوه رضایی یکی از نقل و انتقالات پر سر و صدای لیگ برتر را انجام داد. وقتی او بعد از دو هفته مذاکره با پرسپولیس با یک چرخش صد و هشتاد درجه‌ای  سر از تیم استقلال در آورد، خبرسازترین فوتبالیست این فصل شد. حالا که لیگ برتر از مرز دهمین ایستگاه خود عبور کرده و آبی پوشان در کنار حضور در لیگ برتر، دو بازی نیز در جام حذفی انجام داده اند، می‌توان این بازیکن خبرساز در نقل و انتقالات را در کنار کاپیتان آبی پوشان، ثابت ترین بازیکن استقلال در این فصل دانست.

 

درحالی که سید مهدی رحمتی کاپیتان استقلال تنها یک بازی تیمش را آن هم به دلیل محرومیت به جای مانده از فصل قبل از دست داد، کاوه رضایی با ۱۲ بار حضور در ترکیب ثابت استقلال، از این حیث در این تیم و حتی در لیگ برتر رکورد دار است.

 

کاوه رضایی در حالی ۱۲ بار در ترکیب ثابت استقلال بازی کرده که تنها یکبار جای خود را به بازیکن جانشین داده تا ۱۱ حضور ۹۰ دقیقه‌ای را در کارنامه‌اش داشته باشد.  سابقه تنها تعویض شدن مهاجم آبی پوشان نیز باز می‌گردد به دیدار این تیم برابر ذوب آهن در هفته هفتم که رضایی در دقیقه ۸۷ آن بازی جای خود را به جابر انصاری داد تا این بازیکن در پایان هفته دهم با ۱۰۷۷ دقیقه از ۹۰۰ دقیقه ممکن، دارای یک رکورد جالب توجه در این زمینه باشد.

 

مهاجم آبی‌ها که گمان می‌رفت در این فصل تبدیل به امید اول این تیم برای گل زنی باشد، با توجه به همه دقایق حضورش در جمع آبی پوشان ۳ بار موفق به گلزنی شده و دو بار نیز دیگر مهاجمان استقلال (جابر انصاری) روی پاس های او دروازه حریفان این تیم را باز کرده تا به لحاظ آماری حاصل ۱۰۷۷ دقیقه بازی کردن در نوک پیکان تهاجمی تیم استقلال ۳ گل و ۲ پاس گل باشد. 

 

البته مصاحبه علیرضا منصوریان در نشست خبری بعد از بازی مقابل مس کرمان و شفاف سازی وی در این زمینه به طور کامل مشخص کرد که خبرسازی مدیر برنامه کاوه رضایی شب قبل از بازی در راستای قصد جدایی او از استقلال، پیشنهاد هیچ تیم خارجی نمی توانست باشد و تنها انگیزه های مالی در پس آن خوابیده بود.

 

اما مدیر برنامه های این بازیکن هم باید خود قبل از خبرسازی به این نکته ظریف دقت می‌کرد بازیکنی با ۱۰۷۷ دقیقه بازی در نوک پیکان تهاجمی استقلال و آمار ۳ گل زده به همراه ۲ پاس گل، قطعا نمی تواند مورد توجه تیم‌های خارجی قرار گیرد. به خصوص تیم های پولداری که قادرند رقم‌های کلان برای خرید مهاجمان خارجی هزینه کنند. حتی اگر این چنین تیمی از فوتبال نه چندان مطرح چین باشند.