این روزها لیگ برتر والیبال ایران با حاشیه‌ها و اتفاقات ناخوشایندی روبرو شده است. حاشیه‌هایی که از همان هفته اول لیگ آغاز شد و تیم صالحین ورامین به دلیل عدم انجام تعهدات خود از سوی سازمان لیگ اجازه حضور در میدان را پیدا نکرد.
در هفته اول نیم‌فصل دوم هم بازیکنان این تیم به دلیل مشکلات مالی از رویارویی با تیم پارسه امتناع کردند و با این اوصاف انتظار می‌رفت این تیم از ادامه لیگ باز بماند. حتی درخشنده، رئیس سازمان لیگ عنوان کرده بود که این تیم دیگر نمی‌تواند در لیگ برتر بازی کند اما بر خلاف انتظار این تیم به لیگ برگشت.
تیم پارسه هم تا مرز انحلال پیش رفته و توسط سازمان لیگ از لیگ کنار گذاشته شده بود اما در نهایت این تیم هم در لیگ ماندنی شد تا همچنان به حیات خود ادامه بدهد.
این اتفاقات باعث شد انتقاداتی علیه مسئولان سازمان لیگ و فدراسیون والیبال شکل بگیرد. انتقاداتی که حول این محور بود که چرا مسئولان سازمان لیگ و فدراسیون والیبال نمی‌توانند تصمیمات خود را اجرایی کنند.
به نظر می‌رسد مهمترین دلیلی که این تصمیمات اجرایی نمی‌شود را می‌توان در فشارهایی دانست که به فدراسیون والیبال وارد می‌شود. فشارهایی که ورزشی نیستند و از طریق برخی نمایندگان مجلس و سایر ارگان‌ها ایجاد می‌شود. به طور حتم مسئولان فدراسیون والیبال بیشتر از هر کسی علاقه دارند تصمیماتی که اتخاذ می‌کنند این گونه دچار تغییر نشود.
نمایندگان مجلس و سایر نهادهای غیر ورزشی می‌توانند با روش‌های دیگری در ورزش کشور تأثیرگذار باشند، نه روش‌هایی که تنها منفعت یک استان یا یک نهاد غیر ورزشی در آن لحاظ شده باشد.
