افکارنیوز: هنر هفتم در میان سایر هنرها از جذابیت و محبوبیت بیشتری برخوردار است و همواره هنردوستان بسیاری را به سوی خود جذب میكند اما بیش از تماشای فیلمها و سودای ورود عوام به سینما در مقام بازیگر،خود بازیگران نیز همیشه درگیر وسوسه فیلمسازی بودهاند، تا جایی كه عطای دیدهشدن را به لقایش بخشیدند و به فكر كارگردانی افتادهاند. از طرفی، بسیاری علاقهمند به بازیگری هستند كه وارد عرصه سینما میشوند اما عدهای پس از ورود به این عرصه، شاید حس میكنند این حرفه به تنهایی آنها را ارضا نمیكند یا شاید در خود چیزی فراتر از بازیگری میبینند كه به هنرهای دیگر مانند تهیهكنندگی، خوانندگی، كارگردانی و... رو میآورند.

در این مسیر، عوامل مختلفی مانند انتخاب فیلمنامه، بازیگر و… دخیل بوده است که سبب شده اغلب آنها جایگاهی برای خود پیدا کنند. معدود بازیگرانی هم بوده‌اند که وارد عرصه کارگردانی شده و توانسته‌اند کارگردانانی موفق و مطرحی شوند. بازیگرانی که به کارگردانی روی آورده‌اند، بیشترشان برای شروع کار، سراغ کارگردانی در تئاتر می‌روند، بخصوص کسانی که طنز و کمدی بازی می‌کردند، چون به‌‌طور معمول گمان بر این است که کمدی‌سازی کار ساده‌ای است. به این بهانه، با اشاره به تعدادی از بازیگرانی که وارد عرصه کارگردانی شده‌اند، به مقایسه کار آنها می‌پردازیم.

نیکی کریمی

نیکی کریمی به عنوان بازیگری باتجربه و کاملا حرفه‌ای بازیگری را می‌شناسد و جنس بازی مورد علاقه او در فیلم‌هایش بازی بدون اغراق و از جنس زندگی است. او اولین فعالیت خود را در زمینه کارگردانی با فیلم «یک‌ شب» در سال ۸۸ آغاز کرد و دومین فیلم خود را در همان حال و هوا با نام «چند روز بعد» ساخت؛ فیلمی که سرنوشتی مثل فیلم اول او پیدا کرد و هرگز رنگ پرده ندید. این فیلم در جشنواره بیست و پنجم فیلم فجر در بخش جشنواره جشنواره‌ها نمایش داده شد و پس از آن دیگر مجالی برای اکران عمومی پیدا نکرد. این فیلم به تازگی بدون اکران در سینماها موفق به دریافت پروانه نمایش برای عرضه در شبکه ویدئویی شده است. کریمی با فیلم سینمایی «سوت پایان» برای روایت قصه‌ای اجتماعی درباره مسائل زنان تلاش کرد. سومین تجربه سینمایی کریمی به عنوان کارگردان فیلم، نشان‌دهنده تلاش او برای ورود به حوزه‌ای تازه است، گرچه او با دو فیلم قبلی خود، نشان داده بود به سینمای ضدقصه و تجربه‌گرا علاقه‌مند است اما او در این فیلم با چرخشی آشکار به سمت سینمای اجتماعی و قصه‌گو حرکت کرد. «سوت پایان» طلسم اکران فیلم‌های قبلی او را شکست و به موفقیتی نسبی دست پیدا کرد. این فیلم حضور موفقی در جشنواره‌های معتبر داشت.

رامبد جوان

رامبد جوان این روزها تبدیل به چهره‌ای مولتی‌مدیا شده است. او در تلویزیون، سینما و تئاتر بازی می‌کند، فیلم می‌سازد و کارگردانی می‌کند. با این همه، نکته‌ای که او را از رقبایش متمایز می‌کند، موفقیتش در همه این حوزه‌هاست. او در اولین تجربه کارگردانی، فیلم سینمایی «اسپاگتی در ۸ دقیقه» را ساخت که موفقیت چندانی برایش به همراه نداشت، ولی حسن ویژ‌ه «اسپاگتی…» آن بود که پای «جوان» را به سینمای حرفه‌ای و کمدی باز کرد. با این حال، او ناامید نشد و کار خود را ادامه داد و در فیلم‌های بعدی‌اش یعنی «پسر آدم، دختر حوا» و «ورود آقایان ممنوع» با موفقیت خود ثابت کرد که حرف‌های جدی و جدیدی در این حوزه دارد. جوان در تلویزیون نیز سریال‌های پربیننده‌ای ساخت. از جمله مجموعه «نشانی» که توانست با بالاترین آمار تماشاگران در سریال سیما مواجه شود. این سریال پس از پخش نخست خود، به دلیل استقبال گسترده، تجدید پخش شد.

رضا عطاران

رضا عطاران، بازیگر و طنزپرداز سینمای ایران از سال ۷۳ بازیگری را شروع کرد و تا امروز در بیشتر نقش‌های خود موفق بوده. او را در سینمای ایران به عنوان یک اعجوبه نوظهور و ضامن فروش فیلم‌ها می‌شناسند. وقتی عطاران تصمیم گرفت وارد عرصه کارگردانی شود، در اولین گام، کارش را با تولید سریال‌های مناسبتی ماه رمضان آغاز کرد و با سریال‌های «خانه به دوش»، «متهم گریخت» و سریال نوروزی «ترش و شیرین»، بینندگان زیادی را به خود جذب و تبحرش در کارگردانی را تثبیت کرد. سپس در اولین تجربه کارگردانی فیلم بلند، «خوابم می‌آد» را کارگردانی کرد که سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی بخش نگاه نو را از آن خود کرد و نشان داد عطاران علاوه بر تلویزیون، در سینما هم می‌تواند کارگردانی موفق و مطرح باشد.

شاهد احمدلو

شاهد احمدلو از قدیمی‌ترین بازیگران جوان است که ناگهان تغییر مسیر داد و وارد جرگه کارگردانان شد. اولین تجربه او در سینما، در سال ۶۷ و با بازی در فیلم «سرب» ساخته مسعود کیمیایی رقم خورد. پس از آن، او در سه فیلم دیگر کیمیایی نیز نقش‌آفرینی کرد. احمدلو پیش از ورود به کارگردانی فیلم‌های بلند، چند اثر کوتاه اما حرفه‌ای و موفق ساخت که تعدادی از آنها، برنده جوایزی از جشنواره‌های داخلی و خارجی نیز شده‌اند. احمدلو پس از مدتی تصمیم به ساخت فیلمی داستانی از پشت صحنه یک فیلم گرفت و فیلم «پس از سکوت» را بر مبنای پشت صحنه فیلم «کاغذ‌بی‌خط»(ناصر تقوایی) ساخت. او اولین کارگردان ایرانی است که از پشت صحنه یک فیلم سینمایی، فیلمی داستانی خلق کرد. ا حمدلو تاکنون موفق به ساخت دو فیلم بلند سینمایی شده که اثر اول «چند می‌گیری گریه کنی؟» و دومین اثرش «اگه می‌تونی منو بگیر» بود که مورد استقبال اغلب تماشاگران و منتقدان قرار گرفت. تفاوت مهم در کار این بازیگر این است که او در نقش‌های جدی بازی می‌کرد اما دو فیلم بلند در ژانر کمدی ساخت.

جواد رضویان

جواد رضویان را با خنده‌های معروف و صدای منحصر‌به‌فردش در سریال‌ها و فیلم‌های بسیاری به عنوان بازیگر کمدی می‌شناسیم. هرچند همیشه مخالفان و موافقان خودش را داشته و تقابل نظرات در مورد او زیاد بوده است. به هر حال او بازیگری نیست که مخاطب امروز سینما و تلویزیون با نامش غریبه باشد اما چندی است کارگردانی بخش مهمی از فعالیت‌های رضویان را تشکیل داده است. رضویان که زمانی از پرکارترین بازیگران سینمای ایران بود، طی سال‌های اخیر در کنار بازیگری، تعدادی مجموعه و فیلم ۹۰ دقیقه‌ای برای تلویزیون و شبکه خانگی ساخته است. فیلم‌های تلویزیونی «لیموترش»، «به روح پدرم» و مجموعه‌‌های «قرارگاه مسکونی»، «دو و نیم هفته» و «ارثبابام» برخی از آثار او در حوزه کارگردانی است. «کمی‌شیرین، بسی فرهاد» اولین فیلم سینمایی رضویان نیز پس از دریافت پروانه ساخت اکران عمومی می‌شود. رضویان این فیلم را مانند دیگر آثارش در سکوت خبری مقابل دوربین برده. «کمی شیرین، بسی فرهاد» یک کمدی اجتماعی است که سال گذشته کلید خورد اما هنوز زمان اکران این فیلم سینمایی مشخص نیست.

حامد کلاهداری

این کارگردان جوان، نخستین‌بار در ۱۳ سالگی با فیلم «شاخ گاو» به عنوان بازیگر به سینمای ایران معرفی شد. «تعطیلات تابستانی»، «افسانه پوپک طلایی» و «پشت دیوار شب» در سینما و «پس از باران» و «زمانی برای پشیمانی» در تلویزیون از دیگر آثار او به عنوان بازیگر است. او با فیلم «پایان‌نامه»، از جوان‌ترین کارگردان‌های جشنواره بیست‌ونهم فیلم فجر بود. او در کارنامه اش کارگردانی ۱۱فیلم کوتاه و یک تله‌فیلم را دارد. گرچه مدت زیادی از حضور کلاه‌داری در سینمای حرفه‎ای به عنوان کارگردان نمی‌گذرد اما با ساخت دو فیلم بلند خود توانسته نظرهای زیادی را به خود جلب کند. «شکلات داغ» اولین تجربه سینمایی این کارگردان بود که با وجود بهره‎گیری از بازیگران حرفه‌ای و پیشکسوت سینما، نتوانست موفقیت چندانی کسب کند و حاشیه‌های زیادی برای او به همراه آورد. او پس از این تجربه، ‎ سراغ ساخت فیلم جنجال‌برانگیز «پایان‌نامه» رفت تا به قول خودش، نخستین فیلم سینمایی در ژانر سیاسی را در سینمای ایران تولید کند اما این فیلم نه از سوی تماشاگران و نه از جانب منتقدان، هرگز جدی گرفته نشد.

آنچه در این فرصت آمد،فقط مشتی نمونه خروار بود. هنوز بازیگران بسیاری هستند كه درصدد كارگردانی سینما بوده و تلاش میكنند ولی به نظر نمیرسد بازیگرانی كه كارگردان میشوند،جز در موارد استثنا، چندان موفق بوده باشند و انگار كارگردانی، به نوعی برای ارضای حس و میل هنری آنها از وسوسه فیلمسازی بوده است و بس.